Thuisfront ontmoetingsdag

Al een poosje volg ik op Facebook andere vrouwen die met een militair samen zijn, waaronder "vrouw-van-militair". Zij schrijft ook op een blog en ik heb al eens samen met haar in een interview gezeten. Nu had ze het idee opgevat om een ontmoeting te organiseren tussen vrouwen van militairen om te inventariseren wat er zoal bij hen leeft en waaraan behoefte is. Ik was gelijk enthousiast en gaf aan dat ik daar wel belangstelling voor had. En eindelijk kwam er een bericht dat het door zou gaan, de datum 10 oktober wordt en ik een berichtje moet mailen als ik wil komen. Omdat vrouw-van-militair intussen bij het Veteranen Instituut werkt, was de locatie in Doorn. Ik had er heel veel zin in,maar toen de de dag dichterbij kwam, vond ik het ook erg spannend. Wie zouden er komen? Allemaal jonge vrouwen of ook van mijn leeftijd? Hoe gaat de dag precies verlopen?
Eenmaal aangekomen vind ik het nog steeds spannend, maar wat is het fijn om vrouwen te ontmoeten die in hetzelfde schuitje zitten! En wat wordt het een gezellige, ontspannen dag waarin we ook nog eens veel informatie krijgen van het Veteraneninstituut. Zo wist ik niet en velen met mij, dat dit instituut er ook voor het Thuisfront is! 's Middags gaan we in twee groepen gesprekken voeren en mag iedereen zichzelf voorstellen en spuien wat je moeilijk vindt aan het vrouw zijn van een militair. Er komen voorbeelden op tafel die zo herkenbaar zijn voor iedereen, dat de de hele groep brult van het lachen. Maar ook verhalen over verdriet en eenzaamheid, het niet begrepen of gekend voelen door de familie van je geliefde, het alleen moeten opvoeden van je kinderen, emoties die onderdrukt worden. Wat is dit goed, om zo naar elkaar te luisteren, aan te vullen of advies te geven. Ik zie aan de gezichten om mij heen dat dit een geslaagd groepsgesprek is. En: niemand van ons wil die militair kwijt. Wat houden we veel van onze stoere mannen en wat is het telkens een feestje thuis na een lange werkweek of een oefening of een missie die ene militair in de armen te sluiten. Ik heb respect voor al deze vrouwen en ben er trots op één van hen te mogen zijn.
De coach van De Basis, die ons gesprek leidde, heeft een vel volgeschreven met kreten en aanwijzingen van onze kant. Ik ben heel benieuwd wat daar mee gaat gebeuren.
Maar één ding staat vast: deze dag was een succes. Misschien wel voor herhaling vatbaar.
Weken erna geniet ik nog steeds, vooral als er foto's binnenkomen van de groep. Stuk voor stuk sterke, mooie vrouwen met een militair aan hun zijde.
Thuisfronter zijn: je moet het maar kunnen!

Verliefd

Aan het begin van een missie of oefening is het gemis van mijn militair altijd het ergste; ik ben heel druk met van alles en nog wat, maar heb geen structuur in mijn bezigheden. Constant zeurt het gemis door heel mijn lichaam: het is namelijk niet alleen het fysieke gemis wat ik voel, maar ik ben ook mijn klankbord en mijn maatje kwijt.Na een paar weken heb ik het ritme weer te pakken en is er een soort aanvaarding van de afwezigheid van mijn lief. Natuurlijk mis ik hem enorm, maar het leven gaat gewoon door en dat van mij ook. Deze korte missie valt het grootste gedeelte in de vakantie en het gezinsleven speelt zich voornamelijk in de achtertuin af dit jaar. Heerlijk met een zwembad in de tuin, de dames vermaken zich er prima mee. Het worden warme weken waarin ik fijn kan haken, aandacht aan mijn kinderen kan geven en natuurlijk aan onze pup. De vakantie gaat langzaam voorbij, het schoolleven begint weer en ineens duurt het niet meer zolang voor mijn militair terugkomt. En wat is het mooie van die laatste week? Ik tel elke nacht dat ik nog alleen ben, verzin iets lekkers om voor hem te koken en te bakken en ik wordt helemaal onrustig. Het valt mij op dat ik dit bij elke missie en oefening heb gehad: ik ben ineens weer zwaar verliefd!
Die man waar ik jaren geleden als een blok voor viel, daar ben ik weer helemaal verliefd op! Mijn militair met zijn stoere uiterlijk, met zijn sterke armen waarmee hij mij kan optillen en vasthouden. Die man met prachtige ogen die gaan glimmen als we elkaar diep in de ogen kijken. Deze man die mij lieve berichtjes stuurt als hij weg is. De vader van onze kinderen waar ik trots op ben en mijn hart zwelt in mijn binnenste. Deze stoere militair heeft zijn prachtige taak er bijna op zitten en ik mag zijn vrouw zijn. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik hem voor mij en als ik kon schilderen dan legde ik hem vast op het doek. In mijn buik fladderen de vlinders en ik zeg tegen mijzelf: nog even volhouden, dan kunnen we elkaar weer in de armen sluiten, in de ogen kijken en zeggen: ik houd van jou.

Afleiding

Dan is er het bericht voor mijn militair: je gaat die dag op werkbezoek en zo laat staat het vliegtuig klaar. Eindelijk zekerheid! Al verandert de vertrektijd nog twee keer; hij kan zijn spullen inpakken en ik breng hem naar Eindhoven. Het afscheid volgt en ik zwaai nog een paar keer als hij staat te wachten bij de incheckbalie. Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel mij opgelucht. Aan de ene kant ben ik verdrietig dat hij voor vier weken weggaat, maar aan de andere kant ben ik blij dat hij nu echt vertrekt. Al die onzekerheid waar ik de vorige keer over schreef kan ik nu van mij laten afglijden. Er komt rust in mijn hoofd en mijn lichaam ontspant zich. Heerlijk rustig over de snelweg rijd ik naar huis en daar wacht iemand anders op mij. Blij kwispelend loopt er een puppy op mij af en de kinderen roepen dat alles is goed gegaan. 's Avonds als ik haar uitlaat en een klein rondje loop, weet ik dat dit een goede beslissing is geweest. Al een tijdje was ik bezig om advertenties na te kijken waarin puppy's worden aangeboden. Een aantal boeken heb ik gelezen over wat je allemaal te wachten staat en welke regels je moet gaan toepassen.  Net voor de zomervakantie heb ik de pup gekocht en nadat wij terug waren opgehaald. En inderdaad; het is erg druk een puppy in huis. Ik maak lange dagen en kom aan veel dingen niet toe. Maar als ik aan het trainen ben met Saar en ik elke dag vorderingen opmerk, heb ik het er graag voor over. Mijn hoofd kan zich niet vullen met zorgen en het gemis van mijn militair is ook een stuk minder. De kinderen zijn ook erg blij met dit hondje en geeft hun afleiding. Voor hen is dit maar een vreemde zomervakantie. Ze laten echter alles gelaten over hen heen komen en ik hoor ze echt niet klagen. Vooral nu het schitterend zomerweer is niet en er ook nog eens een groot zwembad in de tuin staat waar ze heerlijk in kunnen spelen. En tussendoor is er Saar; daar kun je mee spelen en knuffelen en naar kijken als ze slaapt. Want gelukkig slapen puppy's nog heel veel.
Ik bekijk nog even de berichtjes van mijn militair met de foto's die hij stuurt. Dat zijn kleine dingen die ik ontvang, maar o zo kostbaar. Zijn leven daar, een heel eind bij ons vandaan en zo heel anders, waar ik op deze manier toch een klein beetje van meekrijg. Het gaat goed, schrijft hij en het is opnieuw een leuke groep waarin hij is terechtgekomen. Ik kijk opzij naar de slapende puppy; ze tilt haar koppie even op en ik krijg een vette knipoog.
Toen ik klein was, kreeg ik eens een boekje van naar ik meen Sarah Lee met zoete, lieve plaatjes en dat heette "het zijn de kleine dingen die het doen" En daar ben ik het roerend mee eens!

onzekerheid geeft stress

Al aan het begin van dit jaar gaf mijn militair aan dat hij waarschijnlijk dit jaar weer op uitzending moet. Ik parkeerde dit in mijn speciale vakje in mijn hoofd en schonk er geen aandacht aan. Kom even, je bent net terug, dan gaan we niet over uitzendingen praten! De tijd verstrijkt en het wordt voorjaar en we gaan richting zomervakantie. Mijn militair is intussen op oefening geweest, maar verder kabbelt ons gezinsleven verder. Onze tweede zoon moet examen doen en dat is altijd een spannende tijd. Ik leef volop mee en volg alles wat hij moet doen. met goed resultaat gelukkig!
Op de school waar ik werk wordt het ook hectisch: veel uitstapjes worden nog gepland tegen het einde van het schooljaar en iedereen wil alles netjes afronden. Onze zomervakantie is intussen ook gepland en daar zie ik toch wel naar uit; fijn met elkaar weg naar een andere omgeving en samen leuke dingen doen of juist helemaal niets doen. Maar dan komt mijn militair thuis met de mededeling dat de datum van uitzending precies in onze vakantie valt! O, wat erg, dit is niet wat ik wil! Ik droom 's nachts van drama's op de camping waar ik alleen weer vandaan moet en heb er helemaal geen zin meer in!
Maar manlief zou mijn militair niet zijn als hij dit niet voor mij in orde maakt: hij belt met de camping en regelt het zo dat alles naar voren wordt geschoven. Ook onze derde zoon krijgt permissie om mee te mogen, hij gaat in een andere regio naar school en heeft pas later vakantie.
Gelukkig; alles komt goed, denken wij met elkaar.
Maar dan volgen er weken waarin ik zoveel stress opbouw dat ik er een zere nek en achterhoofd aan over houd. Ik heb helemaal geen kijk op de organisatie binnen defensie, hoe alles beslist wordt en wie de leiding heeft over wie wat gaat doen. Maar dit weet ik wel: rekening houden met het thuisfront is in de bovenste lagen nog niet goed doorgedrongen. Op een gegeven moment was ik in staat de generaal zelf aan te schrijven met de vraag of hij wel weet heeft van de "wel op uitzending, niet op uitzending, wel op uitzending, niet op uitzending beslissingen" van leidinggevenden. Want zo ging dat. En toen was het ineens vakantie, gingen we op weg naar de camping, maar nog steeds wist mijn militair niet waar hij aan toe was. Wel weet hij intussen dat het geen uitzending wordt, maar een werkbezoek. En daar zat deze thuisfronter: op de camping, twee dagen na de laatste werkdag. Nu kan ik jullie wel vertellen, dat is voor een bezige bij,zoals ik helemaal niet prettig. Ik heb tijd nodig om te acclimatiseren; van een drukke laatste werkweek eerst thuis nog even een beetje rommelen. Alles rustig voorbereiden voor de vakantie en dan uitblazen. Maar nu zit ik daar met een hoofd vol onzekerheid en nog vol adrenaline van het werken op de camping met de eerste drie dagen regen.
Deze vakantie wil ik over doen! Na twee weken ben ik blij dat ik weer thuis ben en terwijl ik dit bericht aan het schrijven ben, heeft deze stressende thuisfronter weer rust gevonden.
Daarover binnenkort meer in een nieuw bericht.

Meimaand

In de maand mei is het tijd om stil te staan bij de Tweede Wereldoorlog. Allereerst bij de mensen die hun leven hebben gegeven of hebben verloren. Ik las een artikel over onze woonplaats waarin aan het eind van de oorlog nog bombardementen plaatsvonden. Helaas kwamen daar veel burgers bij om en lag de stad in puin.Wat een verschrikking! Als je uit je schuilplaats kruipt en merkt dat de huizen van je buren met de grond gelijk gemaakt zijn!
Op 4 mei, tijdens de herdenking in de kerk en later bij het monument werd het nog aangehaald door de burgemeester. Ik vind het echt een burgerplicht om zo'n bijeenkomst bij te wonen of in ieder geval naar de plek te gaan waar de kransen worden gelegd. Gewoon uit respect voor de militairen die toen, meer dan 70 jaar geleden hebben gevochten voor onze vrijheid en uit meeleven met de families van hen en van omgekomen burgers. En dan hebben we het over onze Joodse medemensen en een ieder die niet paste in het ideaalplaatje van de nazi's, maar ook onschuldige slachtoffers van bombardementen en vergeldingsacties. Zelf kan ik mij geen voorstelling maken hoe het is om te leven in oorlogsomstandigheden. Het spookt altijd door mijn hoofd tijdens 4 mei; wat zou ik gedaan hebben? Leefde ik gewoon mijn leven, probeerde ik te overleven en deed ik mijn ogen dicht voor het leed van anderen? Toen ik jong was, las ik graag spannende oorlogsboeken, met verzetshelden. Dat was toch een prachtige tijd en wat een dappere mensen leefden er toen! Helaas weet ik nu wel beter: de meeste mensen probeerden hun leven door te laten gaan en dachten dat het allemaal wel meeviel. Ik wil geen oordeel vellen over het leven van toen, maar verzet tegen de bezetter was er maar heel weinig. Daarom mijn gedachten: wat had ik toen gedaan?
Gelukkig is het de dag erna Bevrijdingsdag: een dag om feest te vieren en stil te staan dat we al 70 jaar mogen genieten van het leven in een vrij Nederland!
Dit jaar gingen we als gezin naar het nieuwe Nederlandse Militaire Museum in Soesterberg.
Prachtig, dit is echt de moeite waard! De kinderen gingen hun eigen gang, dus wij hadden samen heerlijk de tijd om alles goed te bekijken. Ik heb er echt van genoten, ook omdat we samen een dagje uit zijn. Gelukkig waren we heel vroeg, want je hebt de dag zeker nodig om alles te bekijken, ook omdat er veel beeldmateriaal is.
Op een gegeven moment waren we een film aan het kijken over de missies van nu. Vrijheid gunnen we iedereen en ik ben dankbaar dat onze militairen daaraan kunnen bijdragen. Aandacht en respect voor hen is het minste wat er gedaan kan worden.
Toch greep het mij ook aan; het is wel mijn militair die in verwegistan wordt uitgezonden! Vooral nu er binnen drie maanden een uitzending wacht. Maar steunen zal ik hem, dat blijf ik doen, voor 200%. Want vechten voor de vrijheid dat blijft een noodzaak!

neerslachtig contra blijmoedig

Er zijn van die dagen dat het lijkt of iedereen tegen jou is, niemand aandacht voor je heeft, alles misgaat, met andere woorden je bent depri om maar eens een modewoord te gebruiken. Vandaag is het zo'n dag voor mij. Het begon gisteravond en vanmorgen had ik er nog last van. Soms spelen bepaalde hormonen ook mee en voel je deze neerslachtigheid nog heviger. Helaas ben ik een persoonlijkheid die hier niet aan wil en zich er heftig tegen verzet met het gevolg dat ik ernstig gefrustreerd raak en de neerslachtige gevoelens alleen maar toenemen. Wat is hier aan te doen? Niets!
Het beste is mijzelf overgeven en een dagje lekker zielig doen. Dan is het meestal zo weer over. Want ik ben van nature een blijmoedig mens, enthousiast, behulpzaam en graag met iets bezig waar ik mij in kan vastbijten. Dus deze dagen zoals vandaag zijn gelukkig een uitzondering. Nu was ik even boven in mijn dagboekje Thuisfront aan het bladeren en kwam een gedichtje tegen van Karel Eijkman dat ik zo grappig, maar ook hartverwarmend vond en op slag is mijn neerslachtige gevoel weg en ga ik blijmoedig aan mijn blog schrijven. Als dat geen goed teken is voor de dag!
Hieronder volgt het gedichtje waar ik blij van werd:

vrolijk schaap(naar psalm 23)

Was ik een schaap

was hij mijn herder.

Was ik een schaap

bracht hij mij verder.

Hij wist waar groen grasland was

en fris, helder water.

Wilde ik weglopen

gaf hij me een tik met zijn stok.

En was ik zoek

ging hij mij zoeken.

Was ik stom

ging ik verdwalen,

Hij keerde mij om

om mij te halen.

Ik was niet bang

want hij was bij me.

Al moesten we langs

smalle, enge paden.

Ik durfde best

want leeuwen of wolven

jaagt hij de stuipen op het lijf.

Wie kwaad wil doen

die lacht hij vierkant uit.

Ik voelde mij goed,

kon op hem bouwen.

Ik kreeg weer moed, 

had weer vertrouwen.

Hij moedigde mij aan,

maakte mij dapper.

Met hem erbij lukt het mij,

mijn hele leven.

Was ik een schaap

dan wist ik het wel.

medaille-uitreiking

Een paar weken terug kreeg ik de uitnodiging om naar de medaille-uitreiking te komen in de IJsselhallen te Zwolle. Daar zouden alle militairen die in een bepaalde periode op uitzending waren geweest worden gedecoreerd. Dit vind ik persoonlijk een hele eer. Het gaat er vooral om het thuisfront te laten zien dat hun militairen goed werk hebben verricht en het belang van het hebben van een goed thuisfront wordt eens extra onderstreept. Verder is het een mooi gezicht om dit militaire vertoon te aanschouwen. En er wordt goed voor de mensen gezorgd: gratis parkeren, koffie, thee en cake en straks een lunch. Het begint al als we aankomen; er staan militairen klaar om je een parkeerplaats te wijzen en overal hangen aanwijzingen waar je naar toe moet lopen. het kan gewoon niet mis gaan. Dat is toch een prettig idee. Deze dag was ik alleen met mijn militair. De kinderen hadden voor het ophalen van hun vader in Eindhoven ook al vrij gekregen en ik vond het dit keer wel zo rustig om met z'n tweeën te gaan. Ik moest mij wel een half uur alleen vermaken, omdat de militairen al eerder naar binnen gaan om keurig in het gelid op ons als thuisfront te wachten. Maar dat is helemaal niet erg! Met een kop koffie in de hand heb ik rustig de tijd om al die mensen om mij heen te bekijken. Als je een goede strategische plek kiest, heb je veel te zien.
Dan mogen we eindelijk richting de tribune. Ik zit op een hoekje en zie vanaf mijn plekje mijn militair staan. Keurig in zijn nette tenue bij zijn eigen eenheid. Trots kijk ik naar hem; wat ziet hij er stoer en mooi uit! Daarna volgen een heleboel handelingen. Eerst in de houding staan, dan weer op de plaats rust. Er volgt een toespraak en er wordt uitgelegd wat er allemaal gaat gebeuren. Er staat ook een militair kapel opgesteld en die brengen muziek ten gehore als ook tromgeroffel als er hooggeplaatsten binnenkomen. Van elke eenheid wordt verteld wat ze hebben verricht en het klinkt als heel bijzonder. Tussendoor wordt er veel gesalueerd en in de houding gesprongen: wat ben ik blij dat ik mag zitten!
Na dit alles is het tijd om de medailles uit te reiken. Er wordt ook altijd een gezin gekozen dat door de generaal zelf de medaille en de kindermedailles krijgt uitgereikt. Dat is mooi om te zien. Ook de thuisfrontafdeling is aanwezig en deelt de anjer en de kindermedailles uit. De anjer is nieuw en komt in plaats van het roosje. Onder dit bericht heb ik een uitleg op een foto neergezet.
Het is intussen tijd voor de genodigden om te vertrekken. Ook het thuisfront mag van de tribune en ik loop richting de hal waar heerlijke broodjes met soep staan te wachten.
Al met al een mooie ochtend en trots show ik thuis de anjer die mijn militair aan mij, als zijn steun en toeverlaat tijdens de uitzending, heeft uitgereikt. Dat is nog eens een stukje respect! en van mijn kant ben ik supertrots op mijn militair, die samen met zijn collega's toch maar een knap stukje werk heeft verricht in de woestijn! De volgende dag lopen er ook twee kinderen op school rond met een vredesduif aan kettinkje: van onze papa, omdat wij het hebben volgehouden tijdens de missie. Het is maar dat jullie het weten!

Vlinders in mijn buik

Dan is het zover: we gaan richting Eindhoven om onze militair te halen. Drie kinderen gaan mee. Twee kunnen iets eerder worden gehaald bij de basisschool, de ander moet onderweg bij de Middelbare school worden opgepikt bij het station. Wat ben ik blij dat onze kinderen op een school zitten waar vrij vragen voor deze dingen geen issue is! Je bent als thuisfront al zo druk met overleven die laatste weken, als je ook nog strijd moet leveren met de school van je kind....
Nee dat kun je er echt niet bij hebben. Ook mijn directeur is erg coulant en heeft mij morgen een dag vrij gegeven! Daar ben ik erg dankbaar voor.
De meiden willen van alles meenemen voor onderweg en proppen hun tas vol. Zelf schrijf ik de routebeschrijving nog even op een kladbriefje. Stel je voor dat de navigatie uitvalt! En heb ik mijn oplader mee? Zal ik een boek meenemen of een haakwerkje? Tenslotte stop ik beide in mijn tas. En zo rijden wij om half 4 richting het zuiden! Ruimschoots op tijd, maar ik wil niet in de file staan en heb thuis toch geen rust meer. Alles staat thuis klaar: het spandoek hangt aan het hek, deze wilde ik niet meenemen naar Eindhoven. Ik vind dat erg irritant dat mensen voor je staan met zo'n groot spandoek. Dan zie jezelf niets meer.
Ondanks de wetenschap dat ik pas twee uur voor de landing het vliegveld op mag rijden, heb ik er goed de vaart in. We halen onze zoon bij het station en kunnen weer verder. Als we aan komen rijden bij Airport Eindhoven is het hek nog gesloten en er staan al een paar auto's te wachten! Maar gelukkig, na twee minuten wordt het hek opengedaan door een militair en mogen wij het terrein op. Op de parkeerplaats zie ik mensen van het thuisfrontcomité uitstappen en hun spullen klaarzetten. Fijn om daar even een praatje mee te maken! Die mensen zijn echte kanjers; zijn altijd aanwezig en bereid om even te babbelen. Eenmaal binnen in de ontvangsthal kom ik tot rust: we zijn veilig en op tijd aangekomen, de meiden kunnen spelen in de speelkamer en mijn zoon en ik genieten van de rust, de koffie, de soep en de broodjes. En dat allemaal gratis. Wat een verschil met Schiphol! Je kan hier rustig zitten en wachten en kijken naar anderen of de beelden op de schermen die er hangen.
Ik pak mijn haakwerkje en laat mijn gedachten rustig komen. En dan ineens zijn ze er: de vlinders, vlinders in mijn buik. Alsof ik mijn eerste afspraakje heb! Hoe zal het zijn om hem weer in de ogen te kijken? Om mijn militair weer vast te houden? Hoe lang duurt het nog?
Ik doe mijn ogen dicht en laat beelden van mijn militair naar binnen komen; de vlinders dartelen vrolijk rond!
Plotseling zie ik op het scherm voorbij komen dat de vlucht sneller verloopt en de militairen een half uur eerder landen. Nou dat is alleen maar goed nieuws toch?
Dan ineens komen er heel veel mensen in de benen en lopen naar de ramen! Het vliegtuig komt eraan! Bij de deuren worden rijen opgesteld, spandoeken uitgerold (o nee, hè!) en staat het al gauw vol. Ik blijf iets naar achteren staan en klim gewoon op de stoel, zo kan ik mooi de hal inkijken waar de militairen aan komen lopen. Broerlief neemt de jongste op zijn nek en de andere dochter kruipt tussen de groten door en staat vooraan! Tja dat kunnen kinderen nog doen. Ik blijf op mijn stoel staan en rek mij zoveel mogelijk uit: komt er al iemand? O waarom duurt dit zolang?
Maar eindelijk, eindelijk zie ik een bekend gezicht; lachend en bruin in zijn desserttenue om de bocht komen! Daar is mijn militair! het duurt nog even voor hij bij mij is, maar dan kan ik hem eindelijk in de armen sluiten! De drie maanden zijn voorbij en we hebben elkaar weer veilig terug. We kijken elkaar in de ogen: ja dit is goed! En de vlinders in mijn buik maken een vreugdedansje.

Pauze

Mijn militair is intussen veilig thuis, onverwachts eerder teruggekomen. Nu ben ik de lezers van dit blog een paar berichten schuldig. Daarom beloof ik bij deze nog te schrijven over de thuiskomst en de eerste tijd erna. Nog een poosje geduld alstublieft!
Allereerst het allerbeste toegewenst voor 2015!