Ritme vinden

Intussen zijn we een aantal weken verder. Het leven gaat gewoon door ook al is mijn militair niet aanwezig. En inderdaad; ik ben de manager die de boel thuis draaiend moet houden. De eerste weken heb ik het erg zwaar gevonden. De kinderen gaan naar school, maar komen in een andere groep met een andere juf of meester. Zij moeten hun plekje weer zien te vinden.Voor de groten is er wisseling van klassen, lesstof, stageplaatsen en ook dat geeft onrust. Terwijl ik de grote stabiele factor probeer te zijn, krijg ik te maken met andere taken op mijn werk, nieuwe gezichten zowel van collega's als kinderen. Daarbij stroomt mijn mailbox vol met uitnodigingen voor informatieavonden van de scholen van mijn kinderen. 's Avonds ga ik vroeg naar bed; ik ben zo moe! Maar helaas, de gedachten, planningen, to-do-lists blijven door mijn hoofd dwalen als tandenstokers die af en toe uitschieten. Hoe krijg ik dat hoofd leeg?!
Om wat rust te vinden, is het goed om tijd voor jezelf vrij te maken. Ik heb dat echt af en toe nodig. Niet om zielig te zijn, maar heel eenvoudig iets doen waar je rustig van wordt en niet hoeft te denken aan werk, thuis en mijn militair. Daarom fiets ik graag naar de stad, even langs een winkelstraatje lopen, nieuw parfum uitproberen, tijdschriften lezen in de bibliotheek en dan nog even naar de boekwinkel. Mijn oog wordt getrokken naar de stelling met kaarten. O, dat is waar ook, gelijk de voorraad aanvullen. Wat is er mooier dan een kaartje ontvangen met de post? Een klein gebaar, maar levert altijd een glimlach op. Ik verstuur ze graag. Bij de kaarten met Bijbelteksten blijf ik even staan en eentje raakt mij diep. Kijk, thuisfronter! Dat ben je dus vergeten, ik die alle touwtjes in handen wil houden, moeilijk kan loslaten,maar alles zelf wil doen!

Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;
 en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus. Filippenzen 4:6,7

Die kaart met deze tekst hangt nu bij mijn bed, zodat ik er naar kijk voordat ik ga slapen. Dan kan ik het niet vergeten. Om los te laten en alles in Gods Handen te leggen. Zo krijg ik mijn hoofd weer leeg en mijn rust om te slapen, want Hij waakt over mij en de mijnen.
En nu is ook het ritme gevonden: iedereen heeft zijn plekje met zijn of haar taken ingenomen en samen kunnen we het aan. Onze meisjes houden elke dag op de kalender bij hoeveel dagen papa al weg is en eten elke dag een snoepje uit hun speciale pot. Zo zien ze dat de pot al aardig leeg begint te raken. Dat betekent dat ondanks alle drukte (of moet ik zeggen vanwege zoveel bezigheden?)de tijd voorbij vliegt. Met mijn militair gaat alles goed, thuis loopt alles op rolletjes en we hebben schitterend herfstweer. Mijn oog valt op ons bord met Family Rules, waarop staat dat je je in dit gezin geliefd mag weten. En dat is zo'n heerlijke gedachte en dat daarnaast  veel mensen om ons heen aan ons denken is heel fijn. We krijgen veel lieve groeten per post, mondeling of computer, dat doet zo goed en helpt ons door deze missie!