We hebben met ons gezin een heerlijke zomervakantie
gehad. Prachtig weer in een schitterende omgeving. Vooral het samen met mijn
militair bezig zijn geeft mij een echt vakantiegevoel. Dat hadden we ook wel
nodig na een jaar waarin we elkaar vaak moesten missen. Omdat hij op missie
was, een oefening of werkbezoek had of gewoon omdat hij op de kazerne sliep.
Dan voelt zo’n vakantie als extra verdiend voor iedereen in het gezin. Dan is
al dat moois weer voorbij en de arbeid roept. Nu ja, was het maar alleen die
arbeid! Ik roep de maand september uit als het begin van alles wat je maar kunt
bedenken voor een gezin. Nieuw schooljaar, dus nieuwe spullen en nieuwe
abonnementen voor bijvoorbeeld de bus. Het eerste wat de kinderen roepen in de
eerste week is: mam, ik moet echt nieuwe gymschoenen. En mam sjouwt weer naar
de stad om nieuwe gymschoenen en ach doe ook maar zo’n leuke gymbroek erbij.
Kom je langs een bekende winkelketen en beweren ze bij hoog en bij laag dat ze
echt nog een paar nieuwe schriften moeten en de gum doet het ook niet meer.
Denk je eindelijk klaar te zijn voor school zit je
mailbox vol met uitnodigingen voor de eerste pianoles van dochterlief, vervolg vioolles
voor onze andere dochter, startweekend winterseizoen van de kerk, het schoolschoonmaakrooster,
boekenbestellijsten voor onze zoon. Mijn hoofd zit vol met het organiseren en
plannen van de agenda. Hoe kom ik normaal de eerste weken door denk ik bij
mijzelf. Maar het lukt deze thuisfronter! Ik heb toch zeker al voor hetere
vuren gestaan toen manlief op uitzending was? Want hij is nu wel gewoon op de
kazerne aan het werk, het draaiend houden van het huishouden en gezin rust
altijd op mijn schouders. Moet hij ineens weg blijft alles fijn doorgaan, omdat
ik het toch al zelf regel. Want je weet maar nooit met defensie. En ja hoor,
zitten we ‘s avonds even lekker buiten te genieten na een lange dag werken hoor
ik ineens naast mij: ‘zeg schat, ik ben binnenkort ook twee weekenden weg’. Ik
reageer na wat ervaring nooit gelijk. Maar mijn hersenen werken op volle
toeren. ‘Weet je al welke weekenden dat zijn lieverd?’ ‘Ja waarschijnlijk die
en die datum.’ De volgende dag pak ik mijn agenda erbij en: o nee, zie je wel.
Het zijn de weekenden waarin ik zijn support en oppas nodig had, waarin ik behoefte
heb aan mijn maatje, mijn liefste en juist die weekenden moet hij weg. Ik voel
mij even heel zielig en klaag wat af in mijzelf. Maar dan denk ik aan de
thuisfronters die op dit moment maanden gescheiden zijn van hun geliefde
militairen. Dan is mijn situatie op dit moment een peulenschil en heb ik geen
reden tot zeuren. Dus schouders eronder, de agenda met potlood bijwerken en ik
kan er ineens weer helemaal tegen. Natuurlijk kan ik het: op naar oktober!
PS: deze column kun je lezen in het eerste magazine van thuisfrontsupport.
http://magazine.thuisfrontsupport.nl/
