Thuisfrontdag

Als de militair op uitzending gaat, krijgen de achterblijvers te maken met de thuisfrontafdeling. Ik heb echt veel bewondering voor deze afdeling die veelal bestaat uit vrijwilligers. Ze organiseren veel en hebben een luisterend oor. Je kan altijd op hun site terecht en zelfs een nieuwsbrief aanvragen. Zo blijf je goed op de hoogte. Omdat je automatisch geregistreerd staat als je militair op uitzending gaat, krijg je gelijk post met allerlei informatie of uitnodigingen. Wij als achterblijvers kregen een uitnodiging voor de thuisfrontdag. Dit keer was het georganiseerd in Burgers'Zoo. Het grote voordeel van een organisatie als de thuisfrontafdeling is dat ze samen werken met defensie. Met militaire precisie worden alle namen genoteerd die jij opgeeft en staat iedereen in keurige rijtjes te wachten bij de aankomsttafel en later ook bij de registratietafel. Petje af!
Nadat ik samen met mijn meisjes alle kaartjes in ontvangst heb genomen, inclusief uitrijmunt, staan we te luisteren naar de uitleg over deze dag en leveren we onze post in. Eerst is er een welkom met koffie, thee, drinken en koekjes in de Safari Lodge. Ik kijk mijn ogen uit; zoveel mensen!
En als ik er even over nadenk, besef ik dat al deze mensen een relatie hebben met een militair op missie. Dat geeft mij ineens een goed gevoel. Ik ben niet alleen in deze situatie!
Dan ineens zie ik vanuit mijn ooghoeken een computerscherm staan. Er omheen verzamelen zich veel mensen; wat zou dat zijn? Militairen in beeld! Ik kijk en kijk, maar ik zie geen bekend gezicht en het beeld verwisselt telkens. We worden opgeroepen om naar een soort collegezaal te gaan en mijn opluchting is groot als ik daar een nog veel groter scherm zie. We krijgen een welkomstwoord van dhr. Ketting, voorzitter van de thuisfrontafdeling. Er volgen nog wat praatjes van anderen, maar ik zit ingespannen op het scherm te kijken. 
En dan ineens zie ik een bekend gezicht: daar staat hij, mijn militair. We zwaaien met z'n drieën als bezetenen en moeten lachen om zijn turende gezicht! Het is dan ook een grote zaal waarin hij ons moet vinden. Gauw verzend ik een berichtje waarin ik uitleg waar wij zitten. Ik voel een steek in mijn buik, ik zie hem daar staan, hij beweegt, lacht, praat even met zijn buurman, maar dan wel 6000 km verderop. Om mij heen zie ik meer vrouwen over hun ogen wrijven, dus ik slik en slik en knipper heel hard met mijn ogen. Het doet even zeer,maar dan vermaan ik mijzelf om van dit moment te genieten. Onze meiden doen dat in ieder geval wel. Ze schreeuwen papa,papa en blijven zwaaien. Als hij ons ook ziet en terug zwaait, is het feest compleet. Ze genieten hier duidelijk van en ik ook! 
Er volgt verder nog een praatje van een militair die even is overgekomen vanuit het uitzendgebied. We moeten erg lachen om zijn uitleg over de poepstoel. We zingen voor een jarige militair, zwaaien nog een laatste keer en dan is het voorbij. 
We hebben een tasje met bonnen voor de lunch gekregen en besluiten eerst wat te eten om daarna nog te genieten van de dierentuin. Het wordt al met al een fijne dag. Alles is goed geregeld en we komen niets tekort. We kunnen nog knutselen bij Creabea en maken een verrassing voor onze militair. Het moet nog even een verrassing blijven, daarom zeg ik er verder niets over. De meiden krijgen als dank een prachtige en heel zachte kika beer. Als dank voor de hulp als thuisfront.
Moe maar tevreden komen we thuis: wij kunnen er als thuisfront weer even tegen!

groepsinterview in Oplinie

Een aantal blogs geleden gaf ik aan dat ik had meegedaan aan een groepsgesprek. Dit is inmiddels gepubliceerd en de link heb ik hieronder neergeschreven. Het begint op pagina 16. Veel leesplezier!
Een nieuw blog van mij komt binnenkort weer online.

Thuisfronter

http://www.afmp.nl/sites/default/files/oplinie_5-2014.pdf

Afscheid

En dan breekt de dag aan dat mijn militair echt weggaat. De wekker gaat al vroeg; we houden elkaar nog even stevig in de armen. Met het besef dat dit voorlopig niet meer kan. Ik ga even later gewoon mijn gang: wassen, aankleden, ontbijt maken.

Het lijkt wel een feestje in plaats van een afscheid! Ik kook voor iedereen een eitje en maak voor mijn lief iets lekkers klaar. Hij is nog druk bezig met de laatste dingen inpakken en merkt niet dat ik stiekem een kaart met iets liefs erop in zijn rugzak stop: dat is voor in het vliegtuig. We controleren samen of alles in orde is en hij niets vergeet. 

Het is tijd om te gaan. 

Gelukkig bood een collega aan om te rijden en daarom rijden we met elkaar in een busje naar het vliegveld. Alleen onze oudste kan niet mee, dat is wel jammer, maar soms lopen de dingen nu eenmaal zo. We zijn veel te snel op het vliegveld aangekomen en daar begint het zoeken naar de juiste gate om in te checken en de bagage af te geven. Mijn militair staat in de rij en wij staan als een kluitje ontheemden bij elkaar. Wat een drukte en een hectiek! Ik ben heel blij als ik er weg kan en in een rustige hoek kan zitten. Nog even lekker koffie samen of een grote beker cola en iets lekkers erbij. De kinderen ervaren het als een dagje uit en ik vind het wel goed zo. Geen gespannen afscheid, maar fijn samen met elkaar genieten van de laatste minuutjes. Er is zelfs een speelhoek en de jongsten genieten met volle teugen.

Als we het op hebben, is het tijd voor onze militair om naar de gate te gaan en zich te melden bij de douane. Hij knuffelt en kust de kleinen, de groten krijgen een omhelzing en een speelse klap op hun schouder. Dan is het mijn beurt: we kijken elkaar diep in de ogen en zien onze liefde weerkaatsen. Hoe ver we ook bij elkaar weg zijn; onze liefde blijft. Nog een laatste kus, ik pak hem nog even stevig beet en dan moet ik hem echt loslaten. Daar loopt hij; richting douane. We zwaaien net zolang tot hij de bocht om is en lopen daarna naar boven om te kijken of het vliegtuig op tijd vertrekt. Eerst sluit het bagageluik, dan gaat de slurf van de gate eraf en wordt het vliegtuig naar de goede baan gereden. Het duurt allemaal wel lang, maar toch is het mooi om te zien.

Een kwartier na de officiële tijd zien we het vliegtuig richting startbaan taxiën. En verdwijnt voor onze ogen. Daarom tijd om naar huis te gaan. Het is iets stiller in het busje...

Eenmaal thuis ga ik van alles doen om maar niet te hoeven piekeren. Gelukkig krijg ik 's avonds een berichtje dat hij veilig is geland. Fijn, nu kan ik rustig slapen, al doet het pijn in mijn hart om zover bij mijn militair vandaan te zijn!