Verliefd

Aan het begin van een missie of oefening is het gemis van mijn militair altijd het ergste; ik ben heel druk met van alles en nog wat, maar heb geen structuur in mijn bezigheden. Constant zeurt het gemis door heel mijn lichaam: het is namelijk niet alleen het fysieke gemis wat ik voel, maar ik ben ook mijn klankbord en mijn maatje kwijt.Na een paar weken heb ik het ritme weer te pakken en is er een soort aanvaarding van de afwezigheid van mijn lief. Natuurlijk mis ik hem enorm, maar het leven gaat gewoon door en dat van mij ook. Deze korte missie valt het grootste gedeelte in de vakantie en het gezinsleven speelt zich voornamelijk in de achtertuin af dit jaar. Heerlijk met een zwembad in de tuin, de dames vermaken zich er prima mee. Het worden warme weken waarin ik fijn kan haken, aandacht aan mijn kinderen kan geven en natuurlijk aan onze pup. De vakantie gaat langzaam voorbij, het schoolleven begint weer en ineens duurt het niet meer zolang voor mijn militair terugkomt. En wat is het mooie van die laatste week? Ik tel elke nacht dat ik nog alleen ben, verzin iets lekkers om voor hem te koken en te bakken en ik wordt helemaal onrustig. Het valt mij op dat ik dit bij elke missie en oefening heb gehad: ik ben ineens weer zwaar verliefd!
Die man waar ik jaren geleden als een blok voor viel, daar ben ik weer helemaal verliefd op! Mijn militair met zijn stoere uiterlijk, met zijn sterke armen waarmee hij mij kan optillen en vasthouden. Die man met prachtige ogen die gaan glimmen als we elkaar diep in de ogen kijken. Deze man die mij lieve berichtjes stuurt als hij weg is. De vader van onze kinderen waar ik trots op ben en mijn hart zwelt in mijn binnenste. Deze stoere militair heeft zijn prachtige taak er bijna op zitten en ik mag zijn vrouw zijn. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik hem voor mij en als ik kon schilderen dan legde ik hem vast op het doek. In mijn buik fladderen de vlinders en ik zeg tegen mijzelf: nog even volhouden, dan kunnen we elkaar weer in de armen sluiten, in de ogen kijken en zeggen: ik houd van jou.

Afleiding

Dan is er het bericht voor mijn militair: je gaat die dag op werkbezoek en zo laat staat het vliegtuig klaar. Eindelijk zekerheid! Al verandert de vertrektijd nog twee keer; hij kan zijn spullen inpakken en ik breng hem naar Eindhoven. Het afscheid volgt en ik zwaai nog een paar keer als hij staat te wachten bij de incheckbalie. Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel mij opgelucht. Aan de ene kant ben ik verdrietig dat hij voor vier weken weggaat, maar aan de andere kant ben ik blij dat hij nu echt vertrekt. Al die onzekerheid waar ik de vorige keer over schreef kan ik nu van mij laten afglijden. Er komt rust in mijn hoofd en mijn lichaam ontspant zich. Heerlijk rustig over de snelweg rijd ik naar huis en daar wacht iemand anders op mij. Blij kwispelend loopt er een puppy op mij af en de kinderen roepen dat alles is goed gegaan. 's Avonds als ik haar uitlaat en een klein rondje loop, weet ik dat dit een goede beslissing is geweest. Al een tijdje was ik bezig om advertenties na te kijken waarin puppy's worden aangeboden. Een aantal boeken heb ik gelezen over wat je allemaal te wachten staat en welke regels je moet gaan toepassen.  Net voor de zomervakantie heb ik de pup gekocht en nadat wij terug waren opgehaald. En inderdaad; het is erg druk een puppy in huis. Ik maak lange dagen en kom aan veel dingen niet toe. Maar als ik aan het trainen ben met Saar en ik elke dag vorderingen opmerk, heb ik het er graag voor over. Mijn hoofd kan zich niet vullen met zorgen en het gemis van mijn militair is ook een stuk minder. De kinderen zijn ook erg blij met dit hondje en geeft hun afleiding. Voor hen is dit maar een vreemde zomervakantie. Ze laten echter alles gelaten over hen heen komen en ik hoor ze echt niet klagen. Vooral nu het schitterend zomerweer is niet en er ook nog eens een groot zwembad in de tuin staat waar ze heerlijk in kunnen spelen. En tussendoor is er Saar; daar kun je mee spelen en knuffelen en naar kijken als ze slaapt. Want gelukkig slapen puppy's nog heel veel.
Ik bekijk nog even de berichtjes van mijn militair met de foto's die hij stuurt. Dat zijn kleine dingen die ik ontvang, maar o zo kostbaar. Zijn leven daar, een heel eind bij ons vandaan en zo heel anders, waar ik op deze manier toch een klein beetje van meekrijg. Het gaat goed, schrijft hij en het is opnieuw een leuke groep waarin hij is terechtgekomen. Ik kijk opzij naar de slapende puppy; ze tilt haar koppie even op en ik krijg een vette knipoog.
Toen ik klein was, kreeg ik eens een boekje van naar ik meen Sarah Lee met zoete, lieve plaatjes en dat heette "het zijn de kleine dingen die het doen" En daar ben ik het roerend mee eens!

onzekerheid geeft stress

Al aan het begin van dit jaar gaf mijn militair aan dat hij waarschijnlijk dit jaar weer op uitzending moet. Ik parkeerde dit in mijn speciale vakje in mijn hoofd en schonk er geen aandacht aan. Kom even, je bent net terug, dan gaan we niet over uitzendingen praten! De tijd verstrijkt en het wordt voorjaar en we gaan richting zomervakantie. Mijn militair is intussen op oefening geweest, maar verder kabbelt ons gezinsleven verder. Onze tweede zoon moet examen doen en dat is altijd een spannende tijd. Ik leef volop mee en volg alles wat hij moet doen. met goed resultaat gelukkig!
Op de school waar ik werk wordt het ook hectisch: veel uitstapjes worden nog gepland tegen het einde van het schooljaar en iedereen wil alles netjes afronden. Onze zomervakantie is intussen ook gepland en daar zie ik toch wel naar uit; fijn met elkaar weg naar een andere omgeving en samen leuke dingen doen of juist helemaal niets doen. Maar dan komt mijn militair thuis met de mededeling dat de datum van uitzending precies in onze vakantie valt! O, wat erg, dit is niet wat ik wil! Ik droom 's nachts van drama's op de camping waar ik alleen weer vandaan moet en heb er helemaal geen zin meer in!
Maar manlief zou mijn militair niet zijn als hij dit niet voor mij in orde maakt: hij belt met de camping en regelt het zo dat alles naar voren wordt geschoven. Ook onze derde zoon krijgt permissie om mee te mogen, hij gaat in een andere regio naar school en heeft pas later vakantie.
Gelukkig; alles komt goed, denken wij met elkaar.
Maar dan volgen er weken waarin ik zoveel stress opbouw dat ik er een zere nek en achterhoofd aan over houd. Ik heb helemaal geen kijk op de organisatie binnen defensie, hoe alles beslist wordt en wie de leiding heeft over wie wat gaat doen. Maar dit weet ik wel: rekening houden met het thuisfront is in de bovenste lagen nog niet goed doorgedrongen. Op een gegeven moment was ik in staat de generaal zelf aan te schrijven met de vraag of hij wel weet heeft van de "wel op uitzending, niet op uitzending, wel op uitzending, niet op uitzending beslissingen" van leidinggevenden. Want zo ging dat. En toen was het ineens vakantie, gingen we op weg naar de camping, maar nog steeds wist mijn militair niet waar hij aan toe was. Wel weet hij intussen dat het geen uitzending wordt, maar een werkbezoek. En daar zat deze thuisfronter: op de camping, twee dagen na de laatste werkdag. Nu kan ik jullie wel vertellen, dat is voor een bezige bij,zoals ik helemaal niet prettig. Ik heb tijd nodig om te acclimatiseren; van een drukke laatste werkweek eerst thuis nog even een beetje rommelen. Alles rustig voorbereiden voor de vakantie en dan uitblazen. Maar nu zit ik daar met een hoofd vol onzekerheid en nog vol adrenaline van het werken op de camping met de eerste drie dagen regen.
Deze vakantie wil ik over doen! Na twee weken ben ik blij dat ik weer thuis ben en terwijl ik dit bericht aan het schrijven ben, heeft deze stressende thuisfronter weer rust gevonden.
Daarover binnenkort meer in een nieuw bericht.