Op 4 mei, tijdens de herdenking in de kerk en later bij het monument werd het nog aangehaald door de burgemeester. Ik vind het echt een burgerplicht om zo'n bijeenkomst bij te wonen of in ieder geval naar de plek te gaan waar de kransen worden gelegd. Gewoon uit respect voor de militairen die toen, meer dan 70 jaar geleden hebben gevochten voor onze vrijheid en uit meeleven met de families van hen en van omgekomen burgers. En dan hebben we het over onze Joodse medemensen en een ieder die niet paste in het ideaalplaatje van de nazi's, maar ook onschuldige slachtoffers van bombardementen en vergeldingsacties. Zelf kan ik mij geen voorstelling maken hoe het is om te leven in oorlogsomstandigheden. Het spookt altijd door mijn hoofd tijdens 4 mei; wat zou ik gedaan hebben? Leefde ik gewoon mijn leven, probeerde ik te overleven en deed ik mijn ogen dicht voor het leed van anderen? Toen ik jong was, las ik graag spannende oorlogsboeken, met verzetshelden. Dat was toch een prachtige tijd en wat een dappere mensen leefden er toen! Helaas weet ik nu wel beter: de meeste mensen probeerden hun leven door te laten gaan en dachten dat het allemaal wel meeviel. Ik wil geen oordeel vellen over het leven van toen, maar verzet tegen de bezetter was er maar heel weinig. Daarom mijn gedachten: wat had ik toen gedaan?
Gelukkig is het de dag erna Bevrijdingsdag: een dag om feest te vieren en stil te staan dat we al 70 jaar mogen genieten van het leven in een vrij Nederland!
Dit jaar gingen we als gezin naar het nieuwe Nederlandse Militaire Museum in Soesterberg.
Prachtig, dit is echt de moeite waard! De kinderen gingen hun eigen gang, dus wij hadden samen heerlijk de tijd om alles goed te bekijken. Ik heb er echt van genoten, ook omdat we samen een dagje uit zijn. Gelukkig waren we heel vroeg, want je hebt de dag zeker nodig om alles te bekijken, ook omdat er veel beeldmateriaal is.
Op een gegeven moment waren we een film aan het kijken over de missies van nu. Vrijheid gunnen we iedereen en ik ben dankbaar dat onze militairen daaraan kunnen bijdragen. Aandacht en respect voor hen is het minste wat er gedaan kan worden.
Toch greep het mij ook aan; het is wel mijn militair die in verwegistan wordt uitgezonden! Vooral nu er binnen drie maanden een uitzending wacht. Maar steunen zal ik hem, dat blijf ik doen, voor 200%. Want vechten voor de vrijheid dat blijft een noodzaak!
