Wat doet het met je? Dit is echt zo'n vraag die je tegenwoordig in veel interviews voorbij hoort komen. Wat doet het met je als je man thuiskomt met het bericht dat hij waarschijnlijk over een paar maanden op militaire missie gaat voor 3 of 4 maanden? Tja, dan staat even alles stil, laat je de woorden bezinken en ga je over tot de orde van de dag. Maar de dagen die hierop volgen komt telkens een stemmetje in je die zegt: hij gaat op missie, hij gaat op missie. En heel stoer zeg je tegen je omgeving: ach dat hoort bij zijn werk hè! O, dat duurt nog zo lang.
Maar er bestaat ook nog zoiets als voorbereidingsproject. Maanden van tevoren zijn de militairen al bezig met ontwerpen, schietoefeningen, kleding aanmeten, overleggen. Eigenlijk ben ik mijn militair al half kwijt: aan die missie. Zijn hoofd is daar al zo mee bezig!
En hoe gaat zijn thuisfront hiermee om? Dat thuisfront bestaat uit zijn vrouw en vijf kinderen in de leeftijd van 7 tot 21 jaar. Heel verschillend in leeftijd en heel verschillend in verwerking. Maar dat dat thuisfront erg belangrijk is, staat vast. Dat moet zijn als een rots in de branding, een hutje in de woestijn, een schip dat een vaste koers vaart met aan boord een goede stuurman. Heb ik het nu over mijzelf? Ja, dat wordt wel van mij verwacht!
Maar gelukkig bestaan er vrienden, andere thuisfronters, collega's en niet te vergeten de kerkelijke gemeente. Dit laatste betekent dat ik mijn kracht niet van mijzelf heb maar mag halen bij de God Die hemel en aarde gemaakt heeft en ook voor mij zorgt.
Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten,zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht,mijn God, op Wie ik vertrouw! Psalm 91;1,2
