Vele blaadjes dwarrelen op en landen op mijn voorruit. Mijn hart voelt als zo'n blaadje; ze reist met jou, mijn lief, mee in de trein. De trein die ik na een laatste kus nastaarde in de verte. En straks vlieg ik, in gedachten, boven de wolken en volg ik jouw vliegtuig. Hoe vaak je ook weggaat, het afscheid blijft een lastig iets. Het idee dat je morgen 5000 kilometer van mij verwijderd bent, doet iets met mij. Mijn hart voelt dan net als een vallend blaadje: stuurloos en even niet wetend wat te doen. Mijn maatje is verdwenen en alles van thuis rust op mijn schouders. Het gemis voelt zwaar en toch is het besef dat ik jou mis, ook iets fijns. Onze liefde overstijgt deze grote afstand en wordt steeds sterker.
Want het fijne van weggaan is terugkomen! En net als de kale bomen weer gaan uitbotten, is dat ook het geval met een poos van elkaar verwijderd zijn. Want wat is er mooier na een tijd elkaar niet gezien te hebben, elkaar te omhelzen, te kussen en te beseffen dat het fijnste plekje op aarde daar is waar we samen zijn? Dat noemen we thuis.
