Ik mis je!

Het werkwoord missen; als thuisfronter loop ik vaak tegen dit woord aan. Ik heb het vandaag eens in handen genomen en van alle kanten bekeken. Eerst maar eens opgezocht wat de dikke Van Dale zegt over dit woord:

mis·sen (miste, heeft gemist)1iets of iem. mislopen, niet treffen, niet raken: de kans missen (a) niet krijgen; (b) niet benutten2afstaan: iets kunnen missen3erachter komen dat iets niet is waar je het verwachtte: ik mis mijn horloge4met spijt of verdriet voelen dat je iets dierbaars niet meer hebt: we missen vader wel erg5mislukken: dat kan niet missen

Sjonge wat een opsomming, maar vooral de vierde is wel op mij van toepassing. Hoe vaak heb ik het afgelopen jaar niet in een appje gezet: ik mis je? En als ik het woord nog eens beetpak kan ik er nog meer mee stoeien. Want de eerste lettergreep zit ook in het woord misschien en dat heeft weer alles te maken met die agenda van mij als thuisfronter die ik met potlood moet invullen omdat de agenda van defensie altijd veel belangrijker is. En maar niet te zwijgen over missie, dan ben ik mijn lief echt veel te lang kwijt. Dan wordt het missen soms zo erg dat het letterlijk zeer doet. Maar het vreemde wil, nu ik in de luxe positie verkeer mijn militair voor in ieder geval een jaar elke avond thuis te hebben, dat ik nog steeds dat ik-mis-je-gevoel heb.

Het overvalt me wel eens onder het koffiedrinken thuis op mijn vrije dag of op het werk als het even niet zo lekker loopt en ik een dipje heb. Ik sluit mijn ogen en zie mijn lief voor me: een echt stoere, grote militair met zo kort mogelijk haar. Lang genoeg dat ik naar hem moet opkijken. In gedachten aai ik over zijn wangen en voel de stoppels van een dag oud, waarmee hij mij altijd zo lekker kan plagen. Ik raak mijn lippen aan en kan nog bijna de laatste kus voelen. Zo jammer dat het besluit van niet te mogen reizen in militair uniform nog steeds van kracht is! Want bij het zien van manlief in uniform doet mij toch echt smelten. En dan die sterke armen die mij soms zomaar even optillen en waarbij ik hem stevig vasthoud en dan even over die armen strijk: heerlijk die haartjes. Ja het valt mij absoluut niet moeilijk om even in heerlijke mijmeringen weg te zakken en dat ik-mis-je-gevoel op te roepen. En het doet nu niet zo zeer, omdat ik weet dat hij ’s avonds, ook al is het wel eens heel laat, bij mij het huis binnenstapt en gewoon aanwezig is. En dan elkaar even vasthouden, diep in de ogen kijken, die naar elkaar seinen: ik heb je gemist. En de volgende morgen? Krijg ik een afscheidskus en hoor mijn lief de deur achter zich dicht trekken. Ik draai mij nog lekker om en nestel mij heerlijk op zijn plekje: schat ik mis je; soms gewoon een goed gevoel.

Deze blog staat in het magazine van thuisfrontsupport, nummer 3

Organiseren is te leren

We hebben met ons gezin een heerlijke zomervakantie gehad. Prachtig weer in een schitterende omgeving. Vooral het samen met mijn militair bezig zijn geeft mij een echt vakantiegevoel. Dat hadden we ook wel nodig na een jaar waarin we elkaar vaak moesten missen. Omdat hij op missie was, een oefening of werkbezoek had of gewoon omdat hij op de kazerne sliep. Dan voelt zo’n vakantie als extra verdiend voor iedereen in het gezin. Dan is al dat moois weer voorbij en de arbeid roept. Nu ja, was het maar alleen die arbeid! Ik roep de maand september uit als het begin van alles wat je maar kunt bedenken voor een gezin. Nieuw schooljaar, dus nieuwe spullen en nieuwe abonnementen voor bijvoorbeeld de bus. Het eerste wat de kinderen roepen in de eerste week is: mam, ik moet echt nieuwe gymschoenen. En mam sjouwt weer naar de stad om nieuwe gymschoenen en ach doe ook maar zo’n leuke gymbroek erbij. Kom je langs een bekende winkelketen en beweren ze bij hoog en bij laag dat ze echt nog een paar nieuwe schriften moeten en de gum doet het ook niet meer.

Denk je eindelijk klaar te zijn voor school zit je mailbox vol met uitnodigingen voor de eerste pianoles van dochterlief, vervolg vioolles voor onze andere dochter, startweekend winterseizoen van de kerk, het schoolschoonmaakrooster, boekenbestellijsten voor onze zoon. Mijn hoofd zit vol met het organiseren en plannen van de agenda. Hoe kom ik normaal de eerste weken door denk ik bij mijzelf. Maar het lukt deze thuisfronter! Ik heb toch zeker al voor hetere vuren gestaan toen manlief op uitzending was? Want hij is nu wel gewoon op de kazerne aan het werk, het draaiend houden van het huishouden en gezin rust altijd op mijn schouders. Moet hij ineens weg blijft alles fijn doorgaan, omdat ik het toch al zelf regel. Want je weet maar nooit met defensie. En ja hoor, zitten we ‘s avonds even lekker buiten te genieten na een lange dag werken hoor ik ineens naast mij: ‘zeg schat, ik ben binnenkort ook twee weekenden weg’. Ik reageer na wat ervaring nooit gelijk. Maar mijn hersenen werken op volle toeren. ‘Weet je al welke weekenden dat zijn lieverd?’ ‘Ja waarschijnlijk die en die datum.’ De volgende dag pak ik mijn agenda erbij en: o nee, zie je wel. Het zijn de weekenden waarin ik zijn support en oppas nodig had, waarin ik behoefte heb aan mijn maatje, mijn liefste en juist die weekenden moet hij weg. Ik voel mij even heel zielig en klaag wat af in mijzelf. Maar dan denk ik aan de thuisfronters die op dit moment maanden gescheiden zijn van hun geliefde militairen. Dan is mijn situatie op dit moment een peulenschil en heb ik geen reden tot zeuren. Dus schouders eronder, de agenda met potlood bijwerken en ik kan er ineens weer helemaal tegen. Natuurlijk kan ik het: op naar oktober!

PS: deze column kun je lezen in het eerste magazine van thuisfrontsupport.

http://magazine.thuisfrontsupport.nl/

Afwezig

Soms kom je ergens in terecht waarvan je van tevoren nooit gedacht had dat het zo interessant zou zijn. Maar omdat het zo leuk is, zit je binnen korte tijd, net als ik, tot over je oren in extra werk en uitdagingen. Waar ik het over heb? Over thuisfrontsupport! In februari is deze club ontstaan en niet lang daarna heb ik toegezegd wel iets te willen betekenen.Nou dat heb ik geweten! Meedoen aan gesprekken, actief zijn op Facebook en het forum, vergaderingen, ideeën uitwerken. Dat heeft er wel toe geleid dat ik op mijn eigen blog niet erg actief geweest ben. Maar niet getreurd; mijn blogs vind je nu elke maand in het digitale tijdschrift van thuisfrontsupport. Onze eerste uitgave is vers van de pers op 15 oktober verschenen. Af en toe zal ik ze ook hier neer zetten, dan is mijn blog mooi gevuld.
Nieuwsgierig geworden? Kijk dan gauw op thuisfrontsupport.nl

Maandag perikelen

Na het weekend moet ik altijd even op gang komen. Het lijkt wel of een werkweek zoveel energie kost dat ik die twee dagen in het weekend moet bijkomen. maar dat is natuurlijk niet waar. Die vrije dagen kosten veel meer energie omdat ik uit het ritme van alledag ben! En iedereen thuis is met iets anders bezig, heerlijk rommelig allemaal en daarom is maandag een opwarmdag om weer in het wekelijkse ritueel terecht te komen. Het begint meestal met het gedag zeggen van mijn militair die al heel vroeg uit bed moet en met zijn weekendtas gevuld met schone kleren vertrekt richting kazerne. Ik draai mij nog lekker om en schrik gewoon van de wekker die afloopt. Zo de dag is begonnen! Eerst maar even de hond eten geven en uitlaten, dan brood smeren voor de thuiswonende en schoolgaande kinderen en ze daarna roepen voor het ontbijt. Als iedereen vertrokken is heb ik het rijk alleen. Ik kijk eens even goed om mij heen en bedenk dat het elke maandag lijkt alsof er een tornado door het huis is gegaan. En nu de zomertijd is aangebroken is het nog erger. Want het zwembad staat opgezet en met mooi weer leven we veel buiten. Maar dat betekent dat binnen de tafel een opslag is geworden van baddoeken, zwemkleding, kleren, tijdschriften, post en allerlei andere artikelen die even buiten gebruikt zijn en nu dus op de tafel zijn blijven liggen. Vandaag is het echter een regendag en heb ik de tafel binnen nodig: om te eten, te werken en de was op te kunnen vouwen. Wat een klus zeg! Maar gelukkig is de wasmachine erg gewillig en doet zijn mond wagenwijd open. De papiercontainer is geleegd afgelopen week en kan dus ook weer gevuld worden. Kijk, dat ruimt lekker op en met een goed gevoel kijk ik naar de tafel die steeds leger wordt. Even een doek erover en de tafel is ook weer schoon. Dan kunnen we verder met de was, de voorkamer en de keuken. O en de hond vindt die papiertjes die ik  wil weggooien ook erg interessant; zij fungeert als papierversnipperaar. Helaas wel zonder opvangbak. Ach, de vloer moet toch nog geveegd worden. En zo ben ik alweer aardig op dreef deze maandagmorgen. Wel de tijd in de gaten houden, want ik ben vandaag ook overblijfmoeder. En 's middags is het tijd om even wat boodschappen te doen, na te denken over het werk van morgen en wat er nog meer op de agenda staat voor deze week. En voor ik het weet is het tijd om eten te koken en tussendoor? Wel dan gun ik mij even de tijd om dit blog te schrijven. Heerlijk toch dat er maandagen bestaan!

het leven van alledag

Soms zijn er van die dagen dat ik zo druk ben, dat ik mij eindelijk in bed liggend, afvraag: waar ben jij mee bezig? Natuurlijk zeg ik dan tegen mij zelf dat ik ook altijd van alles moet. Ik heb mijn werk, huishouden, manlief met de kinderen, kinderclub bij de kerk, vrienden en familie, een hond. Ik ren de hele dag en ben met van alles en nog wat bezig. Met een zucht is het weekend, maar net zo snel is deze ook al weer voorbij. En begint het ritme van de week weer overnieuw. Zo kan ik een lange rij met bezigheden maken. Elke dag moet er immers eten op tafel staan, de was netjes weggewerkt worden, verplichtingen op school nakomen. Maar vandaag zit ik heerlijk met een kopje koffie aan de tafel in de winterzon en bedenk ineens dat ik een gezegend mens ben. Want het is immers helemaal niet erg om van alles te doen, als je maar tijd blijft vrij maken om er van een afstand naar te kijken.Vanmorgen heb ik de kinderen uitgezwaaid naar school en een lekker eind met de hond gewandeld. Het was behoorlijk koud, maar o zo verrukkelijk stil in het bevroren park. Mijn militair vertrok al vroeg naar zijn werk, waar ook alles op het moment rustig is. Ik ben zelf met een opleiding begonnen die goed verloopt en waarin ik mooie resultaten mag halen. Daarin ben ik veel bezig met intervisie, evaluatie en zelfreflectie. Het is goed om met elkaar en alleen de balans op te maken en weten waar je staat en waar je naar toe wilt. Dat schrijf ik nu neer met een zelfverzekerde tik op de toetsen van mijn laptop, terwijl ik een paar dagen terug in de put zat. Van nature ben ik erg onzeker en heb bevestiging nodig dat ik iets kan. Krijg ik complimenten bij het inleveren van een module of tijdens een bespreking op het werk ga ik daarna twijfelen. Heb ik het wel goed begrepen en wat kan ik hiermee? Maar op dit prachtige moment van de dag in de zon schuif ik alle onzekerheden van tafel en geniet. Gewoon omdat het kan. En ik zie krokussen bloeien in de tuin, de kippen scharrelen in de ren, de hond spelen met een afgedankt bakje, de zon die straalt aan de februarilucht. Ik kijk rond in onze kamer en besef dat ik woon in een prachtig huis, in een fijne buurt, in de mooiste streek van Nederland en blijf genieten. Straks komen de kinderen weer uit school en mag ik voor hun eten zorgen, er moeten nog boodschappen worden gedaan en de was is ook uitgedraaid. Maar dat is allemaal straks!