het leven van alledag

Soms zijn er van die dagen dat ik zo druk ben, dat ik mij eindelijk in bed liggend, afvraag: waar ben jij mee bezig? Natuurlijk zeg ik dan tegen mij zelf dat ik ook altijd van alles moet. Ik heb mijn werk, huishouden, manlief met de kinderen, kinderclub bij de kerk, vrienden en familie, een hond. Ik ren de hele dag en ben met van alles en nog wat bezig. Met een zucht is het weekend, maar net zo snel is deze ook al weer voorbij. En begint het ritme van de week weer overnieuw. Zo kan ik een lange rij met bezigheden maken. Elke dag moet er immers eten op tafel staan, de was netjes weggewerkt worden, verplichtingen op school nakomen. Maar vandaag zit ik heerlijk met een kopje koffie aan de tafel in de winterzon en bedenk ineens dat ik een gezegend mens ben. Want het is immers helemaal niet erg om van alles te doen, als je maar tijd blijft vrij maken om er van een afstand naar te kijken.Vanmorgen heb ik de kinderen uitgezwaaid naar school en een lekker eind met de hond gewandeld. Het was behoorlijk koud, maar o zo verrukkelijk stil in het bevroren park. Mijn militair vertrok al vroeg naar zijn werk, waar ook alles op het moment rustig is. Ik ben zelf met een opleiding begonnen die goed verloopt en waarin ik mooie resultaten mag halen. Daarin ben ik veel bezig met intervisie, evaluatie en zelfreflectie. Het is goed om met elkaar en alleen de balans op te maken en weten waar je staat en waar je naar toe wilt. Dat schrijf ik nu neer met een zelfverzekerde tik op de toetsen van mijn laptop, terwijl ik een paar dagen terug in de put zat. Van nature ben ik erg onzeker en heb bevestiging nodig dat ik iets kan. Krijg ik complimenten bij het inleveren van een module of tijdens een bespreking op het werk ga ik daarna twijfelen. Heb ik het wel goed begrepen en wat kan ik hiermee? Maar op dit prachtige moment van de dag in de zon schuif ik alle onzekerheden van tafel en geniet. Gewoon omdat het kan. En ik zie krokussen bloeien in de tuin, de kippen scharrelen in de ren, de hond spelen met een afgedankt bakje, de zon die straalt aan de februarilucht. Ik kijk rond in onze kamer en besef dat ik woon in een prachtig huis, in een fijne buurt, in de mooiste streek van Nederland en blijf genieten. Straks komen de kinderen weer uit school en mag ik voor hun eten zorgen, er moeten nog boodschappen worden gedaan en de was is ook uitgedraaid. Maar dat is allemaal straks!