Nee dat kun je er echt niet bij hebben. Ook mijn directeur is erg coulant en heeft mij morgen een dag vrij gegeven! Daar ben ik erg dankbaar voor.
De meiden willen van alles meenemen voor onderweg en proppen hun tas vol. Zelf schrijf ik de routebeschrijving nog even op een kladbriefje. Stel je voor dat de navigatie uitvalt! En heb ik mijn oplader mee? Zal ik een boek meenemen of een haakwerkje? Tenslotte stop ik beide in mijn tas. En zo rijden wij om half 4 richting het zuiden! Ruimschoots op tijd, maar ik wil niet in de file staan en heb thuis toch geen rust meer. Alles staat thuis klaar: het spandoek hangt aan het hek, deze wilde ik niet meenemen naar Eindhoven. Ik vind dat erg irritant dat mensen voor je staan met zo'n groot spandoek. Dan zie jezelf niets meer.
Ondanks de wetenschap dat ik pas twee uur voor de landing het vliegveld op mag rijden, heb ik er goed de vaart in. We halen onze zoon bij het station en kunnen weer verder. Als we aan komen rijden bij Airport Eindhoven is het hek nog gesloten en er staan al een paar auto's te wachten! Maar gelukkig, na twee minuten wordt het hek opengedaan door een militair en mogen wij het terrein op. Op de parkeerplaats zie ik mensen van het thuisfrontcomité uitstappen en hun spullen klaarzetten. Fijn om daar even een praatje mee te maken! Die mensen zijn echte kanjers; zijn altijd aanwezig en bereid om even te babbelen. Eenmaal binnen in de ontvangsthal kom ik tot rust: we zijn veilig en op tijd aangekomen, de meiden kunnen spelen in de speelkamer en mijn zoon en ik genieten van de rust, de koffie, de soep en de broodjes. En dat allemaal gratis. Wat een verschil met Schiphol! Je kan hier rustig zitten en wachten en kijken naar anderen of de beelden op de schermen die er hangen.
Ik pak mijn haakwerkje en laat mijn gedachten rustig komen. En dan ineens zijn ze er: de vlinders, vlinders in mijn buik. Alsof ik mijn eerste afspraakje heb! Hoe zal het zijn om hem weer in de ogen te kijken? Om mijn militair weer vast te houden? Hoe lang duurt het nog?
Ik doe mijn ogen dicht en laat beelden van mijn militair naar binnen komen; de vlinders dartelen vrolijk rond!
Plotseling zie ik op het scherm voorbij komen dat de vlucht sneller verloopt en de militairen een half uur eerder landen. Nou dat is alleen maar goed nieuws toch?
Dan ineens komen er heel veel mensen in de benen en lopen naar de ramen! Het vliegtuig komt eraan! Bij de deuren worden rijen opgesteld, spandoeken uitgerold (o nee, hè!) en staat het al gauw vol. Ik blijf iets naar achteren staan en klim gewoon op de stoel, zo kan ik mooi de hal inkijken waar de militairen aan komen lopen. Broerlief neemt de jongste op zijn nek en de andere dochter kruipt tussen de groten door en staat vooraan! Tja dat kunnen kinderen nog doen. Ik blijf op mijn stoel staan en rek mij zoveel mogelijk uit: komt er al iemand? O waarom duurt dit zolang?
Maar eindelijk, eindelijk zie ik een bekend gezicht; lachend en bruin in zijn desserttenue om de bocht komen! Daar is mijn militair! het duurt nog even voor hij bij mij is, maar dan kan ik hem eindelijk in de armen sluiten! De drie maanden zijn voorbij en we hebben elkaar weer veilig terug. We kijken elkaar in de ogen: ja dit is goed! En de vlinders in mijn buik maken een vreugdedansje.
