Herfstgevoel

Het najaar betekent genieten van schitterende kleuren, maar ook het doodgaan van planten. In het bos ligt een dik tapijt van afgevallen blad en worden de bomen steeds kaler. Zolang de zon schijnt ziet alles er mooi uit, maar verdwijnt deze, dan houd je kilte over. Dan voelt alles guur en blijf ik het liefst binnen. Vandaag is het een prachtige, zonovergoten dag en toch...
Vele blaadjes dwarrelen op en landen op mijn voorruit. Mijn hart voelt als zo'n blaadje; ze reist met jou, mijn lief, mee in de trein. De trein die ik na een laatste kus nastaarde in de verte. En straks vlieg ik, in gedachten, boven de wolken en volg ik jouw vliegtuig. Hoe vaak je ook weggaat, het afscheid blijft een lastig iets. Het idee dat je morgen 5000 kilometer van mij verwijderd bent, doet iets met mij. Mijn hart voelt dan net als een vallend blaadje: stuurloos en even niet wetend wat te doen. Mijn maatje is verdwenen en alles van thuis rust op mijn schouders. Het gemis voelt zwaar en toch is het besef dat ik jou mis, ook iets fijns. Onze liefde overstijgt deze grote afstand en wordt steeds sterker.
Want het fijne van weggaan is terugkomen! En net als de kale bomen weer gaan uitbotten, is dat ook het geval met een poos van elkaar verwijderd zijn. Want wat is er mooier na een tijd elkaar niet gezien te hebben, elkaar te omhelzen, te kussen en te beseffen dat het fijnste plekje op aarde daar is waar we samen zijn? Dat noemen we thuis.

Loophond

Het schijnt dat er tegenwoordig wedstrijden worden gehouden waar zowel baas als hond kunnen winnen. Ik las een mooi artikel in een maandblad over een kleine jachthond die al veel bekers had gewonnen. Die moest en zou naar voren als het startschot was gegeven en was niet eerder tevreden tot hij vooraan liep. Dat is natuurlijk een mooie stimulans voor de baas om door te lopen, want de hond zit aangelijnd, maar ook een beproeving als je zelf niet zo’n harde loper bent! Maar meestal schaft men een hond aan die bij je past. Zelf loop ik ook graag met de hond; wandelen of hardlopen. Het is een stok achter de deur om naar buiten te gaan en een frisse neus te halen. Valt niet mee met de vele regenbuien van afgelopen dagen, maar ook dat is heel goed voor lichaam en geest. En ja dat heb ik ook ergens gelezen. Ik moet natuurlijk wel op de hoogte zijn van wat er reilt en zeilt in de hardloopwereld. Al moet je niet teveel op de reclame afgaan, want dan heb je elk seizoen een nieuwe outfit en gadgets nodig! Even terugkomend op die hond; nooit gedacht dat ik daar zo’n plezier aan beleven zou! Vroeger was ik heel bang voor honden en liep gerust een straatje om als ik er één zag aankomen. Twee jaar geleden heb ik toch een puppy gekocht. Van tevoren natuurlijk goed ingelezen, dat past mij wel! En bij een goede hondenschool de puppycursus gevolgd. Ik was in die tijd veel alleen in verband met het werk van manlief en gezelschap dat altijd blij is als ze mij ziet; dat is toch geweldig? En wat een geluk, ze houdt net zoveel van hardlopen als ik! En dan vooral in het bos, zonder riem. Elke keer weer een ander paadje ontdekken, tot wij samen het bos redelijk kennen. Dat is genieten van de bovenste plank; voor het vrouwtje en de hond. Wij kennen geen maandagmorgen blues want dan rennen we samen in de Kruisbergse bossen: lang leve de vrijheid!

PS: deze column schreef ik voor het blad van de hardloopvereniging ARGO

Hoe het allemaal begon

De meeste thuisfronters die ik ken, leerden hun man of vriend kennen toen deze al militair was. Je kiest voor iemand en die heeft een beroep, soms is dat heel stoer in een uniform! Ook al weet je op dat moment misschien nog helemaal niet wat dat inhoudt: 
thuisfronter zijn. En heb je intussen genoeg meegemaakt, want het is echt niet altijd makkelijk. En hoe vaak krijg jij naar je hoofd geslingerd: tja, je hebt zelf voor hem gekozen! Inderdaad voor hem, maar niet voor het leven als thuisfronter.
Bij ons is dat een beetje anders gegaan. Mijn man was uitgekeken op zijn baan en wilde graag iets anders. Hij was overal aan het netwerken en rondkijken tot hij op een keer thuiskwam met de vraag of ik meewilde naar een informatieavond. Nou dat was op zich prima, maar waar ging dat over? "Er is een informatieavond bij defensie met een project 
van werk naar werk, dan kan je instromen. Dan ga je van spijkerbroek naar vlekjesbroek" 
Nu was ik niet zo heel verbaasd, want defensie heeft op hem altijd veel aantrekkingskracht gehad. En ergens je licht opsteken kan geen kwaad, dacht ik. 
Zo gezegd, zo gedaan; wij gingen samen op die bewuste avond informatie halen. Het was goed opgezet, met veel promotiefilms en duidelijke uitleg. Daarna kon men onder het genot van koffie en koek praten met defensiepersoneel van verschillende onderdelen. Tijdens de films en uitleg had ik al een paar keer opzij gekeken en ik zag een gezicht dat begon te glimmen. En tijdens het gesprek werd hij helemaal enthousiast! 
Ik stond een beetje om mij heen te kijken; welke mensen komen hier op af en zie ik een bekend gezicht? Niet dat het gesprek mij niet interesseerde, maar ik kreeg niet helemaal mee waar het over ging. Tot ik ineens werd aangesproken door de officier waar mijn man mee stond te praten. "Bent u getrouwd met deze man, die graag bij defensie wil komen werken? En heeft u kinderen samen?" Toen ik instemmend knikte, vroeg hij wat ik er eigenlijk van vond. Oei, dat was een lastige vraag en vertelde daarom eerlijk dat ik het allemaal heel overweldigend vond. Deze avond was heel aanlokkelijk gemaakt met prachtige filmpjes, maar wat een baan bij defensie nu precies inhoudt, dat vond ik lastig inschatten.
"Prima", zegt de man, "Dan gaan jullie nu samen naar huis. Je gaat praten over werken bij defensie en wat jullie er beiden van vinden. Ook jouw mening is belangrijk. Wat als jouw man naar een oorlog moet en een wapen vasthoudt? Hoe regel jij thuis de zaken als hij weg is? Blijf met elkaar in gesprek! En dan bel ik jou (wijzend naar mijn man) volgende week terug. "
Ik was diep onder de indruk en al pratend gingen we naar huis. We hebben inderdaad veel gesproken over het hoe en wat. Maar ik heb toestemming gegeven om te solliciteren bij de defensie. Het was een moeizame weg voor alles in kannen en kruiken was, maar hij werkt er intussen al een aantal jaren met plezier. Als thuisfronter heb ik al veel voor de kiezen gehad en zo'n meelevende leidinggevende als de man in dit verhaal ben ik nog niet veel tegengekomen. Maar ik heb gekozen en sta voor de volle 100% achter mijn militair!

Ik mis je!

Het werkwoord missen; als thuisfronter loop ik vaak tegen dit woord aan. Ik heb het vandaag eens in handen genomen en van alle kanten bekeken. Eerst maar eens opgezocht wat de dikke Van Dale zegt over dit woord:

mis·sen (miste, heeft gemist)1iets of iem. mislopen, niet treffen, niet raken: de kans missen (a) niet krijgen; (b) niet benutten2afstaan: iets kunnen missen3erachter komen dat iets niet is waar je het verwachtte: ik mis mijn horloge4met spijt of verdriet voelen dat je iets dierbaars niet meer hebt: we missen vader wel erg5mislukken: dat kan niet missen

Sjonge wat een opsomming, maar vooral de vierde is wel op mij van toepassing. Hoe vaak heb ik het afgelopen jaar niet in een appje gezet: ik mis je? En als ik het woord nog eens beetpak kan ik er nog meer mee stoeien. Want de eerste lettergreep zit ook in het woord misschien en dat heeft weer alles te maken met die agenda van mij als thuisfronter die ik met potlood moet invullen omdat de agenda van defensie altijd veel belangrijker is. En maar niet te zwijgen over missie, dan ben ik mijn lief echt veel te lang kwijt. Dan wordt het missen soms zo erg dat het letterlijk zeer doet. Maar het vreemde wil, nu ik in de luxe positie verkeer mijn militair voor in ieder geval een jaar elke avond thuis te hebben, dat ik nog steeds dat ik-mis-je-gevoel heb.

Het overvalt me wel eens onder het koffiedrinken thuis op mijn vrije dag of op het werk als het even niet zo lekker loopt en ik een dipje heb. Ik sluit mijn ogen en zie mijn lief voor me: een echt stoere, grote militair met zo kort mogelijk haar. Lang genoeg dat ik naar hem moet opkijken. In gedachten aai ik over zijn wangen en voel de stoppels van een dag oud, waarmee hij mij altijd zo lekker kan plagen. Ik raak mijn lippen aan en kan nog bijna de laatste kus voelen. Zo jammer dat het besluit van niet te mogen reizen in militair uniform nog steeds van kracht is! Want bij het zien van manlief in uniform doet mij toch echt smelten. En dan die sterke armen die mij soms zomaar even optillen en waarbij ik hem stevig vasthoud en dan even over die armen strijk: heerlijk die haartjes. Ja het valt mij absoluut niet moeilijk om even in heerlijke mijmeringen weg te zakken en dat ik-mis-je-gevoel op te roepen. En het doet nu niet zo zeer, omdat ik weet dat hij ’s avonds, ook al is het wel eens heel laat, bij mij het huis binnenstapt en gewoon aanwezig is. En dan elkaar even vasthouden, diep in de ogen kijken, die naar elkaar seinen: ik heb je gemist. En de volgende morgen? Krijg ik een afscheidskus en hoor mijn lief de deur achter zich dicht trekken. Ik draai mij nog lekker om en nestel mij heerlijk op zijn plekje: schat ik mis je; soms gewoon een goed gevoel.

Deze blog staat in het magazine van thuisfrontsupport, nummer 3