Eenmaal aangekomen vind ik het nog steeds spannend, maar wat is het fijn om vrouwen te ontmoeten die in hetzelfde schuitje zitten! En wat wordt het een gezellige, ontspannen dag waarin we ook nog eens veel informatie krijgen van het Veteraneninstituut. Zo wist ik niet en velen met mij, dat dit instituut er ook voor het Thuisfront is! 's Middags gaan we in twee groepen gesprekken voeren en mag iedereen zichzelf voorstellen en spuien wat je moeilijk vindt aan het vrouw zijn van een militair. Er komen voorbeelden op tafel die zo herkenbaar zijn voor iedereen, dat de de hele groep brult van het lachen. Maar ook verhalen over verdriet en eenzaamheid, het niet begrepen of gekend voelen door de familie van je geliefde, het alleen moeten opvoeden van je kinderen, emoties die onderdrukt worden. Wat is dit goed, om zo naar elkaar te luisteren, aan te vullen of advies te geven. Ik zie aan de gezichten om mij heen dat dit een geslaagd groepsgesprek is. En: niemand van ons wil die militair kwijt. Wat houden we veel van onze stoere mannen en wat is het telkens een feestje thuis na een lange werkweek of een oefening of een missie die ene militair in de armen te sluiten. Ik heb respect voor al deze vrouwen en ben er trots op één van hen te mogen zijn.
De coach van De Basis, die ons gesprek leidde, heeft een vel volgeschreven met kreten en aanwijzingen van onze kant. Ik ben heel benieuwd wat daar mee gaat gebeuren.
Maar één ding staat vast: deze dag was een succes. Misschien wel voor herhaling vatbaar.
Weken erna geniet ik nog steeds, vooral als er foto's binnenkomen van de groep. Stuk voor stuk sterke, mooie vrouwen met een militair aan hun zijde.
Thuisfronter zijn: je moet het maar kunnen!
