De laatste loodjes

Zoals het spreekbeurt zegt, wegen de laatste loodjes het zwaarst. En inderdaad, nu de thuiskomst van mijn militair nadert, kan ik de dagen wel wegkijken. Maar er moet natuurlijk nog van alles geregeld worden. Het huis wordt met bezemen gekeerd, ramen gelapt, lekkers in de voorraadkelder gelegd en het spandoek klaar gemaakt. Voor de kinderen is dat het leukste werkje. de jongsten gaan aan de slag en knutselen dat het een lieve lust is. Want papa komt bijna thuis en dan moet er wel een leuk kaartje of ander knutselwerkje klaarstaan. Zelf word ik wat zenuwachtig; heb ik alles goed geregeld? Weet ik waar hij aankomt en heb ik daar een routebeschrijving van?
Het naderend weerzien geeft mij een dubbel gevoel: aan de ene kant ben ik reuzeblij om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten, aan de andere kant vind ik het ook spannend. Ik heb drie maanden lang alles zelf geregeld en was in zekere zin vrij om te gaan en te staan waar ik wilde. Nu komt er iemand thuis waar ik zielsveel van houd, maar die ook ruimte verlangt. Zijn onze zenders weer snel op elkaar afgestemd of blijkt er ruis op de kabel te zitten? Kunnen we het geduld opbrengen om naar elkaar te luisteren? Hij zat in een heel ander werelddeel en bij ons draaide het gezinsleven gewoon door. Dat kan je niet op een lijn trekken en bij thuiskomst doorleven alsof deze missie er niet is geweest of even tussendoor heeft plaatsgevonden. Militair zijn en het getrouwd zijn met een militair is een manier van leven. Dit vind ik best moeilijk, ten eerste om het toe te geven en ten tweede om er mijn weg in te vinden.
Maar ik ben vast van plan mijn beste beentje voor te zetten en ga proberen goed te luisteren. Onze dochters zullen eerst met hun verhalen komen; zij verlangen zo ontzettend naar hun vader. Onze jongste heeft gelukkig veel met haar broers opgetrokken. Ik denk dat zij heel erg naar een vervangend vaderfiguur heeft gezocht. Onze oudste dochter van 10 begint wat te puberen en dat botst juist met grote broers. Terwijl de oudste zoon de gezelligheid zoekt; hij zet koffie als ik thuiskom uit mijn werk en stookt de houtkachel. Heerlijk die verschillende leeftijden van onze kinderen. Al met al heb ik geen klagen gehad. Ze zijn allemaal, stuk voor stuk lief geweest en hebben zich goed door deze missie geslagen! En als de kinderen gelukkig zijn, ach dan is moeder ook tevreden. En wat is het heerlijk om terug te kijken en te concluderen dat de tijd toch best snel is verstreken? Nog een klein poosje en dan is onze militair weer in ons midden. Er werd mij gevraagd of we nog een paar dagen weggingen, Nu, dat denk ik niet, want wat is er fijner dan na zolang bij elkaar weg te zijn geweest, op je eigen bank te zitten, de benen uit te strekken naar de warme kachel en elkaar eens diep in de ogen te kijken? Want: Oost west, thuis best en nergens smaakt de koffie lekkerder als thuis!

Aftellen

Het is al bijna een maand geleden dat ik iets geschreven heb; daarom op deze prachtige zaterdagmorgen maar eens achter de laptop gekropen. Mijn zaterdag begint meestal met een hardlooptraining bij de vereniging in mijn stad. Dat is voor mij echt een heerlijk begin van het weekend. Met elkaar fijn trainen, genieten van de mooie natuur in het bos en dan terugkomen in huis, koffie klaarzetten en onder de douche nagenieten. 
We hebben een fijne groep op zaterdagmorgen en gaan bijna altijd in het bos trainen. En zeg nu zelf; wat is er mooier om de najaarszon te voelen, het langzaam aan warm te krijgen en ook nog korte gesprekjes met elkaar te kunnen voeren? 
Nu zit ik druk te typen en vind het ineens zo lang geleden dat ik begon met dit blog! 
De afgelopen maand heb ik eerlijk gezegd weinig inspiratie gehad om iets te schrijven, met het gevolg dat ik mij nu schuldig voel, want ik ben niet voor niets begonnen met een weblog. De weken zijn ongemerkt toch vlug voorbij gegaan. Daar ben ik echt blij om. Alles loopt op rolletjes, in het gezin is het rustig op wat kleine strubbelingetjes na en ik voel mij weer sterker dan een paar weken terug. Toen had ik echt een periode waarin ik medelijden met mezelf kreeg. Wat een zielenpoot: telkens op weg naar mijn werk en terug naar huis stond ik in de file, elke week was daar hetzelfde huishoudelijke werk, 's avonds zat ik alleen op de bank en ging ik alleen naar bed. Maar dat gevoel is weg. Ik heb wat veranderingen toegepast in huis en de bezem door de kamer gehaald, kasten uitgezocht en nieuwe garderobe aangeschaft, leuke dingen gekocht voor als mijn militair thuiskomt, verjaardag van onze jongste dochter aan het voorbereiden, lekkere koekjes gebakken, haakprojecten afgerond. En dat allemaal omdat het grote aftellen is begonnen. Er komt een eind aan deze missie! Onze dochters hebben hun snoeppot geïnspecteerd en komen tot de conclusie dat er helemaal niet zoveel meer in zit. Ik knuffel ze eens flink en zeg dat het een goed teken is: want dan komt papa snel terug! Ik voel ineens nieuwe energie door mijn lichaam stromen. Ik zoek even in de lieve berichtjes op mijn mobiel en kijk in het lachende gezicht van mijn militair. We gaan dit volhouden, deze pittige taak duurt nu niet lang meer. De berichten aan de andere kant blijven gelukkig ook positief: er heerst nog steeds een goede sfeer en er is volop werk te doen. De postduif vliegt intussen ook iets sneller en onze militair geniet van alle pakjes en kaarten. Dat doet goed! Ook ik heb niets te klagen over aandacht en voel mij warm omringd door veel lieve mensen. En wie het nieuws deze week heeft gevolgd, heeft kunnen lezen dat ook de politiek zich roert en zich gaat bekommeren om het thuisfront van de militair. We blijven schrijven en aandacht vragen. Ik hoop hiermee ook andere thuisfronters te bemoedigen en mijn lezers een blik in de keuken van het thuisfront te geven.