Schaduw over vakantie

Wat was het donderdag 17 juli warm in de school. Mijn laatste werkdag voor de zomervakantie. Heerlijk alles af kunnen ronden en alvast plannen gemaakt voor het nieuwe schooljaar. Aan het eind van de dag nog een laatste vakantiegroet naar de collega's en ik trek de schooldeur achter mij dicht. Hoera! Wat heb ik zin en behoefte aan de vakantie! Voordat mijn militair weggaat, heerlijk met het gezin een poosje weg.
Maar dan komt het nieuws van de ramp met MH17. Weg vakantiegevoel! Wat een verschrikking; zoveel doden! En dan het nieuws dat het geen ongeluk is, maar een oorlogsdaad. Een burgervliegtuig neergehaald door een raket. Ik heb er geen woorden voor. Kan alleen maar stil zijn.
De komende dagen hoor ik op het nieuws, via facebook zoveel berichten over deze ramp....
En dan gisteren die bijeenkomst met daarna de toespraak van de koning. Zichtbaar aangeslagen, net als iedereen in Nederland. Ik hoor verhalen van nabestaanden. Het is goed om hun verhaal te laten doen. Je wilt geholpen, getroost worden en dan kan je alleen maar praten over de dierbaren, die je zijn afgenomen.
Verder hoor ik ook geluiden van boosheid. Mensen die kwaad zijn op Rusland en op onze eigen regering. Logisch denk ik, deze reacties, maar in je emoties kan je niet goed nadenken en ook niet goed handelen. Volgens mij is het juist heel goed om eerst te zorgen voor de lichamen van de omgekomenen, zoals het nu gebeurd. En wat weten wij wat er achter de schermen allemaal geregeld wordt? Er zijn zoveel commissies en organisaties die hun plan al klaar hebben liggen als er een ramp gebeurd, daar hebben wij als gewone burgers helemaal geen weet van. Laat daarom een ieder die een taak heeft, gewoon zijn werk doen. En de anderen bidden voor de nabestaanden, aan hen denken... En niet gelijk oordelen en veroordelen. Daar krijg je alleen maar ruzie en koude harten van.
Ik hoop dat de trein met lichamen heel snel in Nederland aankomt, zodat er onderzoek kan worden verricht en er rust mag komen voor de families.
En dat we ondanks deze verschrikkelijke ramp toch mogen genieten van de vakantie, zodat we uitrusten en nieuwe kracht krijgen om straks weer te beginnen aan een nieuw schooljaar, werk en de laatste voorbereidingen voor de missie....

Thuisfront Informatiedag (TFI)

Voordat een militair op uitzending gaat krijgt hij of zij een oproep om samen met het thuisfront naar de Thuisfront Informatiedag te komen. Ook wij kregen zo'n uitnodiging. Natuurlijk ga ik met hem mee. Ik vind het heel belangrijk om informatie te krijgen over de missie, maar ook om zijn collega's te zien die met hem mee gaan. En natuurlijk het thuisfront wat daar bij hoort. Het was een goede opkomst! Al hoorde ik ook van vrouwen die niet meewillen omdat ze het al zo vaak gehoord hebben. Dit begrijp ik niet, al was het de honderdste keer, dan ging ik nog mee. Het betekent voor mijn militair een stuk support.
Wat mij opviel was dat er zoveel jonge gezinnen waren. Zelfs baby's waren aanwezig! Zullen die hun vaders nog herkennen als die weer thuiskomen? Gelukkig zijn onze kinderen groter.Wat kregen we veel informatie over ons heen. Over het land, de missie, het geestelijke en lichamelijke welzijn, de post, thuisfrontdagen....
Ik liet het een beetje over me heen gaan, wilde mijn gevoelens hierover wegstoppen. Mijn verstand zei: ga in de overlevingsstand, niet nadenken nu. Maar terwijl ik nu dit blog aan het schrijven ben komt het heel heftig naar boven. Al die collega's  in desertkleding , foto's van de missie, een tasje met informatie dat we meekrijgen, de  map voor het thuisfront en de handleiding voor nabestaanden die we opnieuw moeten invullen: het wordt me allemaal teveel. IK BEN ER NOG NIET KLAAR VOOR!! Adrenaline raast door mijn lijf en de tranen biggelen over mijn wangen. Wat is dit? Ben ik dat? Ja, zie het onder ogen dat je gewoon mens bent, met emoties en gevoelens hoe graag je die ook wilt wegstoppen. Laat gaan, dan kan je er straks weer tegen en ben je weer sterk! (zegt mijn pedagogische kant)
Alle gevoelens van de vorige missies trekken aan mij voorbij. Ik zie beelden van het afscheid, voel weer het gemis en het wachten op de telefoontjes, het alleen-zijn 's avonds op de bank en in bed, het zoeken op internet naar informatie. Maar ook het staan wachten op het vliegveld en je terugkomst. Onze blijde gezichten toen we elkaar weer in de ogen konden kijken. Ja dit is goed, heel goed. Ik ben blij dat ik het heb neergeschreven, nu ben ik het kwijt! Ik kan rustig verdergaan met de voorbereidingen. En mijn lief langzaamaan loslaten. Hij gaat een prachtige taak vervullen en ik sta daar voor 200% achter.
We gaan binnenkort samen de handleiding voor nabestaanden invullen. Een moeilijke taak, maar wel belangrijk. En ik ben druk dozen aan het sparen, want er moet elke week een pakket de deur uit met lekkers en lieve kaarten en tekeningen van de kinderen. En het interview waar ik pas over schreef is in concept klaar en ziet er goed uit! En er komt een actie van De Veteranen Stichting voor dienende militairen waar wij aan mee mogen werken. Zie eens aan, genoeg te doen en ik krijg weer positieve energie.
Een lied van Sela zegt zo mooi wat ik mag weten van Mijn God en dat wil ik hier delen:

Hoe wonderlijk mooi is Uw eeuwige Naam. 

Verborgen, aanwezig deelt U mijn bestaan.

Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim!

Uw Naam is "Ik ben" en "Ik zal er zijn".

28 juni: Veteranendag

Het was weer Veteranendag! Het schijnt druk bezocht te zijn in Den Haag; ik zag op facebook verschillende bekende gezichten voorbij marcheren. Fijn dat er aandacht voor is! Zelfs de nieuwslezer had een witte anjer op! Mijn militair en ik hebben het rustig gehouden en zijn in onze eigen stad gebleven om Veteranendag te vieren. Daarvoor gingen we naar het gemeentehuis voor een bak koffie en een heerlijk stuk krentenwegge. De zaal in het gemeentehuis zat al aardig vol toen we aankwamen. Veel bejaarde mensen, maar ook Veteranen die zo rond de zestig waren. We kwamen aan een tafeltje te zitten met Oud-Indië gangers. Mannen die toen voor twee, drie jaar weg gingen en totaal niet wisten wat hun te wachten stond!
Iedereen kreeg een witte anjer: het symbool voor de Veteraan. Meer over dit symbool kunt u lezen op de website: www.anjerveteranendag.nl Daarna hield de burgemeester een toespraak. met veel respect en waardering sprak hij over de Veteranen vanaf de Tweede Wereldoorlog tot nu toe. Hij noemde een hele rij met missies op en zei er gelijkertijd bij dat hij er wellicht één zou vergeten. En inderdaad kwamen er een aantal aanvullingen uit de zaal. Ook van een man die oorlogsvrijwilliger was geweest en vindt dat zijn groep nooit waardering heeft gehad. Zijn lichting was eigenlijk een vergeten groep. Hij werd emotioneel, ook omdat hij iemand mistte vandaag, die zeker wist dat het vandaag Veteranendag was op het gemeentehuis. Er kwam wat commentaar, maar ik vond het heel knap van de burgemeester dat hij zei dat elk verhaal verteld mag worden en emoties hier ook getoond mochten worden. Al met al een interessante bijeenkomst: zoveel verschillende mensen met allemaal een verhaal en verschillende missies. En niemand kon en kan van tevoren weten hoe het in dat vreemde land zal zijn, wat staat je te wachten als militair? Daarom is het zo goed, aldus de burgemeester, om vandaag bij elkaar te zijn en een beetje in te leven en in te voelen wat dit teweeg brengt bij de militair en bij het thuisfront.
Daarom, nogmaals: respect voor elke Veteraan.
Aan het eind van het samenzijn werd er nog een gezamenlijke foto gemaakt op het bordes. Zeker de moeite waard geweest en ook voor herhaling vatbaar. En voor het volgende jaar: jonge Veteranen, laat je ook zien in eigen stad of dorp!