Thuisfront Informatiedag (TFI)

Voordat een militair op uitzending gaat krijgt hij of zij een oproep om samen met het thuisfront naar de Thuisfront Informatiedag te komen. Ook wij kregen zo'n uitnodiging. Natuurlijk ga ik met hem mee. Ik vind het heel belangrijk om informatie te krijgen over de missie, maar ook om zijn collega's te zien die met hem mee gaan. En natuurlijk het thuisfront wat daar bij hoort. Het was een goede opkomst! Al hoorde ik ook van vrouwen die niet meewillen omdat ze het al zo vaak gehoord hebben. Dit begrijp ik niet, al was het de honderdste keer, dan ging ik nog mee. Het betekent voor mijn militair een stuk support.
Wat mij opviel was dat er zoveel jonge gezinnen waren. Zelfs baby's waren aanwezig! Zullen die hun vaders nog herkennen als die weer thuiskomen? Gelukkig zijn onze kinderen groter.Wat kregen we veel informatie over ons heen. Over het land, de missie, het geestelijke en lichamelijke welzijn, de post, thuisfrontdagen....
Ik liet het een beetje over me heen gaan, wilde mijn gevoelens hierover wegstoppen. Mijn verstand zei: ga in de overlevingsstand, niet nadenken nu. Maar terwijl ik nu dit blog aan het schrijven ben komt het heel heftig naar boven. Al die collega's  in desertkleding , foto's van de missie, een tasje met informatie dat we meekrijgen, de  map voor het thuisfront en de handleiding voor nabestaanden die we opnieuw moeten invullen: het wordt me allemaal teveel. IK BEN ER NOG NIET KLAAR VOOR!! Adrenaline raast door mijn lijf en de tranen biggelen over mijn wangen. Wat is dit? Ben ik dat? Ja, zie het onder ogen dat je gewoon mens bent, met emoties en gevoelens hoe graag je die ook wilt wegstoppen. Laat gaan, dan kan je er straks weer tegen en ben je weer sterk! (zegt mijn pedagogische kant)
Alle gevoelens van de vorige missies trekken aan mij voorbij. Ik zie beelden van het afscheid, voel weer het gemis en het wachten op de telefoontjes, het alleen-zijn 's avonds op de bank en in bed, het zoeken op internet naar informatie. Maar ook het staan wachten op het vliegveld en je terugkomst. Onze blijde gezichten toen we elkaar weer in de ogen konden kijken. Ja dit is goed, heel goed. Ik ben blij dat ik het heb neergeschreven, nu ben ik het kwijt! Ik kan rustig verdergaan met de voorbereidingen. En mijn lief langzaamaan loslaten. Hij gaat een prachtige taak vervullen en ik sta daar voor 200% achter.
We gaan binnenkort samen de handleiding voor nabestaanden invullen. Een moeilijke taak, maar wel belangrijk. En ik ben druk dozen aan het sparen, want er moet elke week een pakket de deur uit met lekkers en lieve kaarten en tekeningen van de kinderen. En het interview waar ik pas over schreef is in concept klaar en ziet er goed uit! En er komt een actie van De Veteranen Stichting voor dienende militairen waar wij aan mee mogen werken. Zie eens aan, genoeg te doen en ik krijg weer positieve energie.
Een lied van Sela zegt zo mooi wat ik mag weten van Mijn God en dat wil ik hier delen:

Hoe wonderlijk mooi is Uw eeuwige Naam. 

Verborgen, aanwezig deelt U mijn bestaan.

Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim!

Uw Naam is "Ik ben" en "Ik zal er zijn".