Groepsinterview

Vandaag heb ik een afspraak voor een groepsinterview met andere thuisfronters. Ik heb geen idee wat mij te wachten staat, dus ik ging een beetje blanco op weg. Wel was het onderwerp bekend; namelijk:
 "Het effect op het thuisfront tijdens missies". Aangekomen op de plaats van bestemming werden we gelijk lekker verwend met belegde broodjes, drinken, fruit en een enthousiaste dame die het gesprek zou leiden. Nadat ik het eerst nog wat spannend vond, was er al gauw een klik en voelden we ons op ons gemak bij elkaar. Na ons te hebben voorgesteld gingen we gelijk aan de slag met het interview. Nou, ik kan zeggen dat het een verademing is om met gelijkgestemden te praten. Deze vrouwen weten wat het is als je man maanden van huis weg gaat. En hoe je het allemaal alleen moet zien te rooien! En ze zeggen tenminste niet dat jij of je man er toch zelf voor heeft gekozen. Nee, er is begrip en we kunnen heerlijk ronduit vertellen wat ons bezighoudt, waar we tegenaan lopen en hoe we met de missies van onze mannen omgaan. Vragen als: hoe kijkt je omgeving tegen de missies aan, hoe los je problemen op, krijg je hulp en hoe spreken jullie de communicatie af, komen aan de orde.Ik herken veel, maar sommige situaties zijn helemaal nieuw voor mij. Ook onze kinderen komen aan de beurt; hoe gaan zij ermee om als papa zolang weg moet? Hoe bereid je ze er op voor en wat laat je achter voor tastbaars van papa. Er zijn een paar vrouwen met heel jonge kinderen, die amper beseffen wat een missie inhoudt. En elk van ons heeft zo haar eigen dingen om de kinderen voor te bereiden op het weggaan en wat te doen als papa weg is.Ook over de school praten we. Een vrouw vertelt over de tegenwerking die ze krijgt van de directrice. Ze had namelijk vrij gevraagd voor de dag van afscheid en voor het ophalen. Ze kreeg zoveel tegenwerking dat ze bij de medaille-uitreiking het kind maar ziek heeft gemeld.Vreemd toch? Gelukkig heb ik dit zelf nog nooit meegemaakt, maar krijg altijd alle medewerking. Er wordt voorgesteld om dit eens bij defensie neer te leggen, is er een informatiebrief nodig? Ikzelf vind het wel erg belangrijk dat de school weet heeft van de missie en dat er openheid is naar de groep waar je kind in zit. Ze brengen veel uren door op school en dan moet je zoon of dochter zeker de ruimte krijgen om er over te vertellen, maar de juf of meester moet ook op de hoogte zijn. We wisselen wat titels van boekjes uit die kunnen helpen bij de informatie over een missie. Er komen ook een paar prachtige tips naar voren, die ik zeker ga onthouden voor mijn kinderen. Ik kom hier vast en zeker op terug in mijn blog. En als het interview verschijnt zal ik de link weergeven. Ik ben zo benieuwd wat degene die de aantekeningen heeft genoteerd er van gaat maken! We krijgen binnenkort het concept en mogen er dan commentaar op geven.
En wat als je man terugkomt, hoe gaan we daar mee om? We zijn het er allemaal over eens dat dat zeker weer wennen is. Natuurlijk overheerst eerst de blijdschap van het weerzien, maar daarna moet je allebei weer een nieuw ritme zien te vinden. Het voelt een beetje aan als de teugels uit handen geven. Toen hij weg was, moest je alles zelf doen, nu hij terug is, gaat zijn mening ook tellen en neemt hij dingen van je over.
Als ik zo naar de verhalen van de anderen luister en hoor over mannen die niet meer praten of totaal verbijsterd terugkomen of drie keer in een jaar weg moeten.... dan heb ik het nog aardig getroffen en ben overgelukkig met mijn eigen militair. Zo vliegt de tijd, we moeten het afronden. Blogs worden uitgewisseld, stevige handdrukken gegeven: dit was een heerlijke middag! En we zullen er alles aan doen om meer waardering te krijgen voor onze militairen en zeker ook voor de thuisfronters!