Wanneer ben je een Veteraan? Zijn dat de oudere militairen die nog in de Tweede Oorlog hebben gevochten? Of ben je een veteraan als je heel veel medailles op je borst draagt? Ik vind iedere militair die voor kortere of langere tijd is uitgezonden geweest naar het buitenland en daar zijn taken heeft volbracht, een veteraan. De Nederlandse maatschappij mag best wat meer aandacht en respect opbrengen voor deze mannen en vrouwen. Want als militair en als thuisfronter word je vaak in een verdedigende rol geduwd.
Wat doet jouw militair dan? Waarom gaat hij weg? Hij is zeker altijd weg? Tja, hij heeft er zelf voor gekozen! Ik wordt daar wel eens moe van. Maar in de maand juni gloort er altijd hoop en komt er meer belangstelling voor de veteranen, want dan is het immers Veteranendag! Dit jaar op zaterdag 28 juni. Je kunt naar Den Haag om dit te vieren, maar ook op kleine schaal in eigen stad of dorp wordt er aandacht gegeven aan dit fenomeen.
Er bestaan in Nederland meerdere inloophuizen voor Veteranen waar ook een klein feestje wordt gevierd op Veteranendag. Gisteren was ik even in zo'n inloophuis. Het voelt fijn om als thuisfronter zo naar binnen te kunnen wandelen. Je hoeft je daar niet te verdedigen, maar wordt begrepen. Het is fijn om zo een vangnet te hebben waar je even een bak koffie kunt halen of een blikje cola en gezellig kunt praten met de mensen die aanwezig zijn. Toevallig kwam gisteren de aalmoezenier op bezoek. Deze pater heeft de zorg voor veteranen op zich genomen en ging alle inloophuizen langs voor een bezoekje. Een goede zaak! Verder vertelt hij over de missies bij de marine en hoe vaak je eigenlijk weg bent. Hoe moet dat voor de mensen thuis zijn? Nou, niet altijd leuk natuurlijk. Instemmend wordt er geknikt en komen er verhalen over lange missies op zee. Heel saai soms. Varen, tegen de piraterij in Somalië, helemaal naar de West en de eilanden Bali, Java....
Even is het stil, iedereen met zijn eigen gedachten, misschien even terug op het schip?
Naast mij zit een oudere man. Dienstplichtig geweest in de Tweede Wereldoorlog, jaren gewerkt bij de marechaussee, zijn vrouw vorig jaar overleden. Zelf net terug uit het ziekenhuis: "Ja, ik had pijn bij mijn hart. Maar de dokter zei, je hebt altijd zoveel gesport dat hart is oersterk." Hij moest er zelf hard om lachen. Bij mij groeit diep respect. Hij vertelt over zijn jaren als dienstplichtige. Hij moest naar Indië: 3,5 jaar lang! Ik slik even; oei dat is wel erg lang, ik vind drie maanden al zo eindeloos duren! En hoe hield u contact met het thuisfront? "Ik schreef elke week een brief, soms een heel lange, naar huis. Ja dat was een moeilijke, maar mooie tijd. Ik heb ook veel geluk gehad. Anderen zijn omgekomen, maar ik heb zolang van mijn vrouw mogen genieten, ik heb zoveel herinneringen."
Meid, kom maar gerust hier, zeggen de andere aanwezigen. Je kan je verhaal kwijt net zoals wij doen. En we staan voor 200% achter onze militairen. Kijk, daar word ik nu helemaal blij van! Mijn respect voor alle militairen is nog meer gegroeid en mijn wilskracht om dit uit te dragen ook. Lang leve het Veteraneninloophuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten