Ik mis je!

Het werkwoord missen; als thuisfronter loop ik vaak tegen dit woord aan. Ik heb het vandaag eens in handen genomen en van alle kanten bekeken. Eerst maar eens opgezocht wat de dikke Van Dale zegt over dit woord:

mis·sen (miste, heeft gemist)1iets of iem. mislopen, niet treffen, niet raken: de kans missen (a) niet krijgen; (b) niet benutten2afstaan: iets kunnen missen3erachter komen dat iets niet is waar je het verwachtte: ik mis mijn horloge4met spijt of verdriet voelen dat je iets dierbaars niet meer hebt: we missen vader wel erg5mislukken: dat kan niet missen

Sjonge wat een opsomming, maar vooral de vierde is wel op mij van toepassing. Hoe vaak heb ik het afgelopen jaar niet in een appje gezet: ik mis je? En als ik het woord nog eens beetpak kan ik er nog meer mee stoeien. Want de eerste lettergreep zit ook in het woord misschien en dat heeft weer alles te maken met die agenda van mij als thuisfronter die ik met potlood moet invullen omdat de agenda van defensie altijd veel belangrijker is. En maar niet te zwijgen over missie, dan ben ik mijn lief echt veel te lang kwijt. Dan wordt het missen soms zo erg dat het letterlijk zeer doet. Maar het vreemde wil, nu ik in de luxe positie verkeer mijn militair voor in ieder geval een jaar elke avond thuis te hebben, dat ik nog steeds dat ik-mis-je-gevoel heb.

Het overvalt me wel eens onder het koffiedrinken thuis op mijn vrije dag of op het werk als het even niet zo lekker loopt en ik een dipje heb. Ik sluit mijn ogen en zie mijn lief voor me: een echt stoere, grote militair met zo kort mogelijk haar. Lang genoeg dat ik naar hem moet opkijken. In gedachten aai ik over zijn wangen en voel de stoppels van een dag oud, waarmee hij mij altijd zo lekker kan plagen. Ik raak mijn lippen aan en kan nog bijna de laatste kus voelen. Zo jammer dat het besluit van niet te mogen reizen in militair uniform nog steeds van kracht is! Want bij het zien van manlief in uniform doet mij toch echt smelten. En dan die sterke armen die mij soms zomaar even optillen en waarbij ik hem stevig vasthoud en dan even over die armen strijk: heerlijk die haartjes. Ja het valt mij absoluut niet moeilijk om even in heerlijke mijmeringen weg te zakken en dat ik-mis-je-gevoel op te roepen. En het doet nu niet zo zeer, omdat ik weet dat hij ’s avonds, ook al is het wel eens heel laat, bij mij het huis binnenstapt en gewoon aanwezig is. En dan elkaar even vasthouden, diep in de ogen kijken, die naar elkaar seinen: ik heb je gemist. En de volgende morgen? Krijg ik een afscheidskus en hoor mijn lief de deur achter zich dicht trekken. Ik draai mij nog lekker om en nestel mij heerlijk op zijn plekje: schat ik mis je; soms gewoon een goed gevoel.

Deze blog staat in het magazine van thuisfrontsupport, nummer 3