Aftellen

Het is al bijna een maand geleden dat ik iets geschreven heb; daarom op deze prachtige zaterdagmorgen maar eens achter de laptop gekropen. Mijn zaterdag begint meestal met een hardlooptraining bij de vereniging in mijn stad. Dat is voor mij echt een heerlijk begin van het weekend. Met elkaar fijn trainen, genieten van de mooie natuur in het bos en dan terugkomen in huis, koffie klaarzetten en onder de douche nagenieten. 
We hebben een fijne groep op zaterdagmorgen en gaan bijna altijd in het bos trainen. En zeg nu zelf; wat is er mooier om de najaarszon te voelen, het langzaam aan warm te krijgen en ook nog korte gesprekjes met elkaar te kunnen voeren? 
Nu zit ik druk te typen en vind het ineens zo lang geleden dat ik begon met dit blog! 
De afgelopen maand heb ik eerlijk gezegd weinig inspiratie gehad om iets te schrijven, met het gevolg dat ik mij nu schuldig voel, want ik ben niet voor niets begonnen met een weblog. De weken zijn ongemerkt toch vlug voorbij gegaan. Daar ben ik echt blij om. Alles loopt op rolletjes, in het gezin is het rustig op wat kleine strubbelingetjes na en ik voel mij weer sterker dan een paar weken terug. Toen had ik echt een periode waarin ik medelijden met mezelf kreeg. Wat een zielenpoot: telkens op weg naar mijn werk en terug naar huis stond ik in de file, elke week was daar hetzelfde huishoudelijke werk, 's avonds zat ik alleen op de bank en ging ik alleen naar bed. Maar dat gevoel is weg. Ik heb wat veranderingen toegepast in huis en de bezem door de kamer gehaald, kasten uitgezocht en nieuwe garderobe aangeschaft, leuke dingen gekocht voor als mijn militair thuiskomt, verjaardag van onze jongste dochter aan het voorbereiden, lekkere koekjes gebakken, haakprojecten afgerond. En dat allemaal omdat het grote aftellen is begonnen. Er komt een eind aan deze missie! Onze dochters hebben hun snoeppot geïnspecteerd en komen tot de conclusie dat er helemaal niet zoveel meer in zit. Ik knuffel ze eens flink en zeg dat het een goed teken is: want dan komt papa snel terug! Ik voel ineens nieuwe energie door mijn lichaam stromen. Ik zoek even in de lieve berichtjes op mijn mobiel en kijk in het lachende gezicht van mijn militair. We gaan dit volhouden, deze pittige taak duurt nu niet lang meer. De berichten aan de andere kant blijven gelukkig ook positief: er heerst nog steeds een goede sfeer en er is volop werk te doen. De postduif vliegt intussen ook iets sneller en onze militair geniet van alle pakjes en kaarten. Dat doet goed! Ook ik heb niets te klagen over aandacht en voel mij warm omringd door veel lieve mensen. En wie het nieuws deze week heeft gevolgd, heeft kunnen lezen dat ook de politiek zich roert en zich gaat bekommeren om het thuisfront van de militair. We blijven schrijven en aandacht vragen. Ik hoop hiermee ook andere thuisfronters te bemoedigen en mijn lezers een blik in de keuken van het thuisfront te geven.