Het lijkt wel een feestje in plaats van een afscheid! Ik kook voor iedereen een eitje en maak voor mijn lief iets lekkers klaar. Hij is nog druk bezig met de laatste dingen inpakken en merkt niet dat ik stiekem een kaart met iets liefs erop in zijn rugzak stop: dat is voor in het vliegtuig. We controleren samen of alles in orde is en hij niets vergeet.
Het is tijd om te gaan.
Gelukkig bood een collega aan om te rijden en daarom rijden we met elkaar in een busje naar het vliegveld. Alleen onze oudste kan niet mee, dat is wel jammer, maar soms lopen de dingen nu eenmaal zo. We zijn veel te snel op het vliegveld aangekomen en daar begint het zoeken naar de juiste gate om in te checken en de bagage af te geven. Mijn militair staat in de rij en wij staan als een kluitje ontheemden bij elkaar. Wat een drukte en een hectiek! Ik ben heel blij als ik er weg kan en in een rustige hoek kan zitten. Nog even lekker koffie samen of een grote beker cola en iets lekkers erbij. De kinderen ervaren het als een dagje uit en ik vind het wel goed zo. Geen gespannen afscheid, maar fijn samen met elkaar genieten van de laatste minuutjes. Er is zelfs een speelhoek en de jongsten genieten met volle teugen.
Als we het op hebben, is het tijd voor onze militair om naar de gate te gaan en zich te melden bij de douane. Hij knuffelt en kust de kleinen, de groten krijgen een omhelzing en een speelse klap op hun schouder. Dan is het mijn beurt: we kijken elkaar diep in de ogen en zien onze liefde weerkaatsen. Hoe ver we ook bij elkaar weg zijn; onze liefde blijft. Nog een laatste kus, ik pak hem nog even stevig beet en dan moet ik hem echt loslaten. Daar loopt hij; richting douane. We zwaaien net zolang tot hij de bocht om is en lopen daarna naar boven om te kijken of het vliegtuig op tijd vertrekt. Eerst sluit het bagageluik, dan gaat de slurf van de gate eraf en wordt het vliegtuig naar de goede baan gereden. Het duurt allemaal wel lang, maar toch is het mooi om te zien.
Een kwartier na de officiële tijd zien we het vliegtuig richting startbaan taxiën. En verdwijnt voor onze ogen. Daarom tijd om naar huis te gaan. Het is iets stiller in het busje...
Eenmaal thuis ga ik van alles doen om maar niet te hoeven piekeren. Gelukkig krijg ik 's avonds een berichtje dat hij veilig is geland. Fijn, nu kan ik rustig slapen, al doet het pijn in mijn hart om zover bij mijn militair vandaan te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten